İSTANBUL Kalbim kırık, kocaman sancılarla başka şehirlere gitmiştim ben,
Senden vazgeçip yine seni yaşamıştım ben,
İstanbul özlemiştim oysa ben seni
Hadi sevdirsene kendini eskisi gibi..
Mükemmel olmak zorunda değil hiçbir şey.
Bu kadar koyma-mak- zorunda değil hiçbir şey.
İstanbul sevmiştim oysa ben seni.
Hadi mutlu etsene beni eskisi gibi.
Mutlu muyum, değil miyim farkeder mi?
Gülüyorum, eğleniyorum, geçiyorum acaba izlerinde geçer mi?
İstanbul baş tacım etmiştim oysa ben seni
Hıçkırıklara boğmasana yine beni.
Yine benim olsan
İstanbul.
Yine mutlu olsam senle
İstanbul.
Kocaman sevsen beni, kimselerin sevmediği gibi.
Kocaman sevsen beni, güzelliğe bakmadan.
Öyle cok sev ki beni
İstanbul,
Kimse sevemesin beni senin sevdiğin gibi.
Korksunlar beni sevmeye senin sevdiğin gibi.
Ama hissetsinler sendeki ben sevgisini.
Öyle kocaman sev ki beni
İstanbul;
Sendeki yüreği hissedenler görsün içindeki beni ..
Anlasınlar bendeki
-İstanbul- ,
Sendeki
-Yağmur- sevgisini.
İstanbul diyorum sana, biliyorum.
İstanbul kadar büyük çünkü ; bendeki anıların
İstanbul kadar büyük çünkü ; bendeki yerin,
İstanbul kadar büyük çünkü ; bendeki sevgin.
Adını söylemeyeceğim, İstanbul'da başladın,
Belki de İstanbul olarak bende de bitersin
BİR HİÇ OLARAK GELİP, KOCAMAN İSTANBUL'MUŞ GİBİ GİDERSİN! 
