İş adamı/ kadını alımları

Sonun başlangıcı.
Hayatım sona ermişti artık.Her şeyimi kaybetmiştim.Yanlızdım artık.Onu kaybetmiştim.Çaresiz ve bitap düşmüştüm.Bunun farkındaydı herkes.Artık bir ölüden farkım yoktu.Yemek yemiyor,konuşmuyor ve pencerenin önünden kalkmıyordum.Belki
gelir diye.Ama o gelmiyordu.Bekliyordum.Bir an bile o pencerenin önünden ayrılmadan bekliyordum.Beni bir an bile yalnız bırakmıyacağını biliyordum.İçimdeki umut ışığı
sönmüyordu.Sönmeyecekti de. Ben onu kaybedemezdim. Onsuz yaşayamazken onun yokluğuna nasıl dayanırdım. O benim şu dünyada sahip olduğum tek varlıktı. Çevremdeki insanlar artık bana umutsuz gözüyle bakıyordu. Bunu fark ediyordum. Benden artık uzaklaşmaya başlamışlardı.

2 gün önce

Herşey bugün başlamıştı.O gün sabah evden erken çıkmıştım.İçimdeki ses Bir şey olacağının habercisiydi sanki. Ama bunu kimseye belli etmemiştim. Belki de bu yüzden herşeyin sorumlusu bendim. Elimden bir şey gelmemişti. Gelememişti. Hava o gün aşırı
derecede kasvetliydi. Sanki kara bulutlar sadece benim üstümdeydi. Sadece benim ailemin üstündeydi. Korkuyordum ama belli edemiyordum. Belki de sadece bir histi. Gelip
geçici olduğunu düşünmüştüm. Havanın iç karartan kasveti yetmezmiş gibi bir yandan da yağmur yağıyordu. Kesilmeyecekcesine daha da hızlaranara yağıyordu. Bitmeyekti bugün sanki. Sanki sonsuza kadar bugünü yaşayacaktım.

Gece yarısına doğruydu sanırım. Tam olarak hatırlayamıyorum. Pencerenin önünde oturmuş onu bekliyordum. Saatin epey bir geç olamasına rağmen gelmemişti. Telaşlanıyordum. Ateşim yükseliyordu sanki. Berbat bir günün ardından onun eve daha gelmemiş olması içimdeki korkuyu daha da körüklüyordu. Kapının çalmasıyla irkildim. Onun arabasını görmemiştim.Hem o gelse gelmeden önce arardı. Ama bu sefer arayan olmamıştı Korktum.Koşar adımlarla kapıyı açmaya gittim. Kapının yanına
gittiğimde kapının hemen yanında duran aynaya baktım.Biraz solgun görünüyordum ama olsun. O beni her halimle sevmişti. Kapıyı büyük bir sevinçle açtım.

Karşımda gördüğüm benim aşkım değildi.Başka biriydi. İçimi garip bir his kaplamaya başlamıştı. Ne oluyordu benim sevgilim neredeydi. Karşımda iki tane üniformalı adam duruyordu. Adamlar ciddi bir surat ifadesi içindeydiler. Bu beni daha da korkutmuştu. Neler oluyordu. Adamlardan biri daha fazla beklemeden hemen konuşmaya başladı.
-'Merhaba bayan.Acaba siz Bay Clark'ın eşi misiniz?'dedi. Ne tepki vereceğimi şaşırmıştım. Ne demeliydim acaba.
-'Evet benim. Ne oldu acaba. Kocam nerede?'
-'Bayan çok üzgünüm ama size söylememiz gereken Bir şey var.' Adamlar
konuştukça ben heyecanlanıyordum. İçimdeki korku
büyüyordu. İçime sığmayacak bir hal alıyordu.
-'Ne söyleyeceksiniz. Burada tam olarak neler dönüyor anlamış değilim.' Adamlardan iri yarı olan söze atladı hemen.
-'Sizden metanetinizi korumanızı istiyorum.Eşiniz bir trafik kazası geçirdi.Ve maalesef hayatını kaybetti.' Adamın söylediklerini tam olarak kavrayamamıştım.Benim kocam ölmüş olamazdı. Bu mümkün değildi. Böyle bir şey olamazdı. Gerçek değildi bu. Sadece gördüğüm bir rüyaydı.Birazdan uyanacaktım ve bitecekti. Gene normal yaşantıma dönecektim. Ama olmadı. Gözlerimi hızlı bir
şekilde kapatım açtım. Karşımda duran adamlar gerçekti. Ama söyledikleri gerçek olamazdı. Adamlar birşeyler konuşuyordu. Bana bir şey demeye çalışıyordular. Ama
duyamıyordum. Sadece beynimde uğuldayan sesler vardı. Herşey kararmaya başlamıştı. Göremiyordum artık. Gözlerime bir perde inmişcesine ayakta durmaya çalışıyordum. Daha fazla dayanamadım.

Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. Çevremde tanıdığım herkes toplanmış bana bakıyordu. Gerçekten günün bu kadar kötü olacağını tahmin etmemiştim. Hayatımın bittiği gün olduğunu düşünüyordum. Ama bir şekilde dayanmalıydım. Onun için dayanmalıydım.

2 gün sonra.

Herşeyin koca bir yalan olmasını beklerken pencerenin önünde oturuyordum. Onun için dayanıyordum. İçimdeydi ve ondan vazgeçmeyecektim. Zaten vazgeçemezdim de. O bana sevdiğim adamdan kalan tek şeydi. Her zaman isteyip de sahip olamadığımız
varlıktı. Keşke diyordum keşke daha erken olsaydı. Keşke o da varlığını hissedebilseydi. Ama belki de hissediyordu. Gökyüzünde diğer meleklerin arasındaydı. Öyle olduğuna eminim. O ancak bir melek olabilirdi. Onun kadar iyi onun kadar muhteşem biri ancak bir
melek olabilirdi.

Kafamı kaldırıp odanın içine
bakmıştım. Herşey aynıydı. Ama bana değişmiş geliyordu. Sanki başka bir
yerdeydim. Ama aslında değildim. Karşımda duran kanape onunla uyuduğumuz kanepeydi. Yanında duran şöminede romantik geceler geçirmiştik. Şaraplarımızı yavaş yavaş yudumlarken gözlerimizi birbirimizden ayıramıyorduk. Odanın rengini birlikte
seçmiştik. Aslında o fildişi istiyordu. Ben ise lila. Bana kıyamamıştı. Rengi lila yapmıştı. Ama onun da istediğini biliyordum.Zevklerimiz her zaman aynı olmuştu. Zaman zaman çakışmıştı ama her zaman bir anlaşmaya varmıştık.

Elveda

Tekrardan dışarıda yağan yağmuru seyretmeye başlamıştım ki. Feci bir şekilde ağrı girmişti. Yapabildiğim teş şey bağırmaktı.
-' Aaaa...' Bağırmamadan çok geçmemişti ki odaya herkes doluşmuştu.
-'Yardım edin.'Diyebiliyordum sadece.Bağırıyordum. Avazım çıktıkça bağırıyordum.Abim beni bir hışımla kucağına aldı.Hızlı adımlarla beni sarsmadan götürüyordu.Önümü
göremiyordum.Sadece şiddetli sancıları hissediyordum. Sanki içimde patlamaya hazır bir bomba vardı. Beni deli edecekcekçesine dışarıya çıkmak istiyordu.

Aradan belki 10 dakika geçmişti ki kendimi bir sedyenin üstünde bulmuştum. Buraya nasıl geldim hiçbir fikrim yoktu. Zaten içinde bulunduğum durum bunun tek
açıklamasıydı. Kokuyordum. Ama garip bir korkuydu. Sevinçle karışık bir duyguydu. Çevremdeki herkes koşuşturup duruyordu. Bir yandan hemşireler bir yanda doktorlar
çevremde toplanmıştı. Beni büyük bir kapının içinden geçirdiler. Bağırıyordum. Soluğum kesilene kadar bağırıyordum. Sancılar daha da sıklaşmıştı. Bir saunadaymış gibi ter
içinde kalmıştım. Konuşamıyordum. Sadece iniltilar ve bağırmalar çıkıyordu dudaklarımdan.

Mutluluk bu olsa gerekti. Karşımda dünyada eşi benzeri olmayan bir güzellik
duruyordu. Bu şimdi bana mı aitti. Olamazdı. Ben bu kadar güzel bir varlığa sahip olamazdım. Ağlıyordu. O ağladıkça ben de ağlıyordu. Gözyaşlarım istemsiz bir şekilde yanaklarımdan aşağıya boşalıyordu. Ona sarılmak doya doya sarılmak ve hiçbir zaman
bırakmamak istiyordum. Hemşireler yanıma getirdiler ve kucağıma bıraktılar. Çok küçüktü. Minicikti. Her an kırılmaya hazırdı sanki. Ardından düşle karışık bir şey gördüm. Aşkım,bircik sevgilim karşımdaydı.
-'Seni bekliyorum bitanem.Hadi gel.'
-'Ama olmaz bitanem.Gelemem ona kim bakacak.Ben onsuz yapamam.'
-'Gel bebeğim.O burada daha güvende olacak.'
İstemsiz bir şekilde onun yanında gitmek istiyordum.Ondan ayrılmak bana çok zor gelmişti. Ona kavuşmak istiyordum. Sonsuza kadar onun yanında olmak istiyordum.Son bir kez bebeğimin kokusunu içime çektim. Derin derin içime çektim. Artık onu göremeyecektim.
-'Geliyorum aşkım.Beni bekle.' dedim.
Her şey artık son bulmuştu. Öldüğümün farkındaydım.Ama onu iki tane meleğin koruyacağından hiç şüpem yoktu.

Hogsmeade halkı yer yer yağan yağmurla iyice ıslanmıştı. Buna Sara da dâhildi tabii ki. Üzerine dünyanın neredeyse bütün renklerini taşıyan, her tonu her bir kareye yerleştirilmiş bir hırka giymişti. Çiçek gibi görünmesi ne kadar siniri bozsa da asla onu çıkartmayı düşünmezdi. Özellikle bu havada. Tek koruyucusu o idi bu durumda.



Hogsmeade'in sadece insanları değil, binaları, dükkanları gibi daha bir çok yer de yağmurdan etkilenmiş gözüküyordu. Duvardan süzülen bir miktar su, göz yaşlarını andırmıştı birden ona. Sadece gülümseyip geçti bu olaya. Yağmur yavaş yavaş çiseledikten sonra iyice bastırmıştı Hogsmeade'e. Sara ıslanmayı bırak, iyice sırılsıklam olmuştu. Köy halkı evlerine çekilmişken, burada iyice yabancılık çekiyordu artık. En iyisi ilk gördüğü dükkana atmasıydı. Yağmurdan etkilenipte kapanmayan tek dükkan Üç Süpürge'ydi. Hemen gözüne çarpmıştı burası. Bir kaymak birası çok iyi gelecekti. Sessizce kapıyı açtı. İçeride dükkan sahibinden başka kimse yoktu. Sarı saçları, şirinliğine şirinlik katan bir bayandı bu. Pencereye yakın bir masaya geçtikten sonra, derin bir nefes aldı.



" Bakar mısınız? Ben bir kaymak birası istiyorum... "



Sahibinin başıyla onayını aldıktan sonra pencereden başını uzattı. Yağmur suları, Bitkilerin eşsiz kokularıyla buluşup, bin kat arttırmıştı sanki. Ferahlatıcı bu kokular, daha şimdiden dinlenmesini sağlamıştı Saranın.Bir süre sonra kaymak birası gelmişti.Kaymak birasından bir yudum aldıktan sonra pencereden dışarı seyretmeye koyuldu.Tek tük insan geçiyordu dışarıdan.Yağmurdan dolayı sokakta insan kalmamıştı.Sara yağmurlu havaları çok severdi.Fakat yağmur bu gün ona biraz sıkıcı gelmişti.Belki de onu sıkan ve onunda uzun süredir farkında olduğu şey yalnızlıktı.O bunları düşünürken farkında olmadan kaymak birası bitmişti.Canı çok sıkılıyordu.Biraz yağmurda yürüse kendine gelebilirdi belki.Yağmurluğunu sırtına geçirdi ve dışarı çıktı.Yağmur hala devam ediyordu.Sokakta nerdeyse artık kimse yoktu.Hava kararmıştı.Sessiz bir şekilde yürümeye başladı.Bu yürüyüş ona çok iyi gelecekti.Kendini yavaş yavaş karanlığa ve sessizliğe bıraktı.







Gökyüzü deminkine göre şimdi daha karanlıktı.Bu kasvetli hava Sara’nın daha da canını sıkmıştı.Aniden olduğu yerde duraksadı ve gözlerini kapadı.O an hiçbir şey düşünmüyordu.Yine her zaman olduğu gibi yalnızdı.Ama en azından şimdi etrafını saran dertler yoktu.Yavaşça gözlerini açtı ve ağır adımlarla ilerlemeye başladı.Sokağı saran yağmur kokusunu içine çekti.Bu kokuyu çocukluğundan beri çok seviyordu.Toprağın ve yağmurun birleşmesi.Sara adımlarını daha da sıklaştırdı.Biraz daha sokakta kalırsa kesinlikle hastalanacaktı.Hızlı hızlı ilerlerken daha saniyeler öncesinde şikayetçi olduğu bir şeyi fark etti.Boğuk yalnızlığını seviyordu.Her zaman olduğu gibi; Sırf uyum sağlayabilmek için.