Ad Soyad: Ophelia Cohen
Cinsiyet: Bayan
Seçiminiz: (Kariyer, Şöhret): Şöhret
Örnek Rp:
Bu eski bi rp:
Alışveriş merkezine vardığımızda girişteki içinde saçma sapan ve hiç tarzım olmayan kıyafetleri görmek bile huzur vermişti. Vitrindeki kıyafetleri izlemeyi seviyorum, onları almayı ve evde giyip aynanın karşısında dikilmeyi daha çok seviyorum. Alışverişi seviyorum, doğrusunu söylemek gerekirse bir alışveriş delisiyim. Ehm. Evet, öyle. Bunu söylemekten utansam da gerçek bu. Aslında neden utandığımı da bilmiyorum, sanırım bu şekilde olan insanların –hep yaşadığım bir durum olan- havalı diye adlandırılması.
Bunları düşünüp diğer vitrinlere bakmak için ilerlerken birinin bana ve kuzenime seslendiğini duydum.
Lucy! Eléanor!
Ah, sanırım bu sesi tanıyorum. Sesin geldiği yöne baktığımda tahminimin doğru çıktığını gördüm. Sofia. Neredeyse kardeşim olarak benimsediğim tatlı Sofia. Ona doğru yürümeme kalmadan bize doğru koşar adımlarla gelmeye başladı. Ellerinde bir sürü poşet taşıyordu, hala aynı Sofia diye geçirdim içimden. Son görüşümden beri hiç değişmemiş, tatlı kız. Onu gerçekten çok özlemiştim, sarılıp özlemimi gidermek için elindeki poşetleri bırakmasını bekledim fakat o bırakmadan üstüme atlayıp sıkı sıkı sarıldı.
Hey! diye bağırmaya çalıştım fakat sesim ufak bir mırıldama olarak çıktı. Sofia sonunda beni bıraktığında konuşmaya başladı. Garip bir şekilde üstüme sıçrayışındaki tuhaflık ve komikliğin onun umrunda olduğunu düşünmüyordum. Fakat benim umrumdaydı, biraz daha sakin olamaz mıydı sanki?
Kaç gündür görüşmüyoruz, nasılsın?
Ben cevap verecekken Eleanor’a baktı, Eleanor’un onun elindeki poşetlere baktığını gördüm. Kuzenim şaşırmış olmalıydı ve biraz da sevimsiz bulmuş. Haklıydı, Sofia’yı ilk kez görenler hep böyle düşünür. Onunla tanıştığımız zaman da böyle düşünenlere şahit olmuştum. Sofia -tıpkı benim gibi- tanıdıkça onun hakkındaki fikrinin değiştiği biri.
Eee, şey... Eleanor’un yüzüne mahcup bir ifadeyle bakıyordu. Ona açıklaması gerektiğini düşünüyordu sanırım. Aslında çevresindeki insanların onun hakkına ne düşündüğünü, ne dediğini pek umursamayan biri. Böyle davranmasına şaşırmıştım. Aslında bu kadar fazla şey almak aklımda yoktu ama... Ehm.
Eleanor’un ne düşündüğünü az çok tahmin ediyordum. Kesin öyledir veya çatlak ve sevimsiz şey tarzında bir şey düşündüğüne eminim. Ben Eleanor’un yüz ifadesine bakarken Sofia rahatsız olmuş olmalı ki konuyu değiştirircesine bir soru sordu.
Elbisem... Sizce nasıl? Kendi etrafına döndü, çok sevimli duruyordu. Eski bir şey aslında, ama ben yeni buldum. Bence çok yakıştı, harika oldu.
Sofia’nın alışverişe ve giyimine bu kadar düşkün olması çok hoşuma gidiyor, ona imrenmeme neden oluyor. Aslında bu şekilde olan insanları hep ‘kokoş’ olarak nitelendiririm. Ama Sofia onlardan farklı, neden farklı geldiğini bilmiyorum fakat farklı olduğuna eminim. Ona ne kadar şık olduğunu söyleyecekken Eleanor beklemediğim bir şekilde konuşmaya başladı.
Oww.Evet müthiş!
O an gülmemek için kendimi zor tuttum, söyleyişindeki yapmacıklık ve terslik söylediğinden çok dikkat çekiyordu. Eleanor, hiç yalan söyleyemez. Aslında gayet güzel bir özellik fakat yalan da gerekiyor böyle durumlarda. Bence Sofia mükemmel görünüyordu, Eleanor’sa bunun tersini düşünüyordu. Ve yalan söyleyemeyişi nedeniyle asıl düşüncesi ortaya çıkmıştı. Sofia’nın da anladığına eminim, yüzü düşmüştü. Onu böyle görmeye dayanamıyordum, sevdiğim herkesin böyle duruşuna dayanamadığım gibi.
Sofia çok içten, iyi kalpli biri. Zenginlik içinde büyümesi adının önüne şımarık, havalı ve umursamaz gibi sıfatlar koyuyor, evet. Fakat Sofia hayatımda gördüğüm en içten insanlardan biri, bunu Sofia’yı gerçekten tanıyan insanlar bilebilir. Sofia dönüp yüzüme baktı, benden cevap bekliyordu, içten bir cevap.
Her zamanki gibi gayet şıksın, tatlım. Seni çok özlemişim, gördüğüme gerçekten çok sevindim, Sofia.
Gülümseyerek yüzüne bakıyordum, onun da yüzünde gülümseme oluştu. Sözümün yüzünü güldürdüğüne sevinmiştim. Yine sessizlik olmuştu. Bir şeyler söylemeliyim diye düşündüm. Eleanor ve Sofia tanışmıyorlardı, onların bir konu başlatması imkansızdı. Aklıma gelen ilk şeyi söyledim.
Ne yapıyorsun burada?
Eleanor yüzüme garip garip baktı. Ona bakıp ne var, diye geçirdim içimden. Alışveriş merkezinde ne yaptığını sormamıştım elbette. Kuzenimin dediğimi böyle anlaması beni güldürdü, gülerken Eleanor'a dönük olmaya dikkat ettim, Sofia’nın yanlış anlamasını istemezdim.
Bu da bu konu için yazdığım bi rp:
Adımını attığı an burasının görkemli bir yer olduğunu anlamıştı. Tanrım.. diye geçirdi içinden. Annem buraya beni sürdüğüne emin mi? Ailesi Los Angeles'ta yaşıyordu. Okula orada başlamıştı. Gerçekten mükemmel bir okulda okuyordu. En az buradaki okul kadar. Annesi; onun rahat davranışlarına daha fazla dayanamamış, onu New York'a göndermişti. O artık kendi başına yaşayacaktı. O rahattı, rahat olmayı seviyordu. Ve tek yaşamak onun için rahatlığın sınırlarıydı. Annesi onu cezalandırdığını sanıyordu ya da ona böyle söylemişti. Kızını tanıyor olmalıydı, ona iyilik yaptığını biliyor olmalıydı. Üstelik onu bu görkemli okula yazdırmıştı: 'Constance Billard'a! Bunu gerçekten ceza olarak görüyor olamazdı değil mi? Aslında o California'ya gitmek istemişti. Orada kuzeni Seth vardı. Ona hayrandı, bazen onunla akraba olmasından nefret ediyordu. Neden onu erkek arkadaş olarak göremiyordu ki? Bunları düşünürken birkaç kahkaha ve ayak sesleri onu kendine getirdi.
Ahahah, gerçekten mi?
Ciddiyim. Ne kadar da iğrenç tanrım!
Çeşitli formalarını giymiş kızlar sohbet ederek önünden geçiyordu. Bazılarını da tanıyordu. Çünkü o buradaki dedikoduları takip ederdi. Bunun çok eğlenceli olduğunu düşünüyordu. Derin bir iç geçirdi Ophelia. O dedikoduların içinde olmak heyecan verici olacaktı. Hangi sınıfa gideceğini merak ediyordu. Heyecanla yönetim odasına doğru yürüdü. Küçük ve yavaş adımlar atıyordu. Etrafındaki insanları incelemek hoşuna gidiyordu. Aslında çevresindekileri pek takan bir insan değildi Oph. Fakat burasının atmosferine dayanamıyordu. Burası tek kelimeyle "heyecanlıydı"! Sonunda gelmişti. Bir bardak vodka içmiş olsaydı daha rahat konuşabilirdi. Her neyse.
Tık tık.
Kısık bir ses geldi. Ihhm, gel. Yavaşça kapıyı araladı Ophelia. Önüne düşen saçını geriye atıp ileri doğru bir adım attı. Karşısındaki bayanın kızıl saçları sempatik bir yüzü vardı. Hey bir dakika. Bu kadar bakımlı birini beklemiyordu. Diğer okulunun muhteşemliğine karşın müdireleri yaşlı ve şirret bir kadındı. Dakikalar geçtikçe buraya daha çok bayılıyordu. Duvardaki renklerle halıdaki motifler birbirine mükemmel uyuyordu. O etrafı incelerken kadın ona doğru bakıp gülümsüyordu. Sanırım herkes bu odaya girince bir süre duraksıyor diye geçirdi içinden. Duraksamamak elde değildi çünkü.Merhaba efendim. Ben Ophelia. dedi bir çırpıda. Kadın başını sallıyordu, ailesi Ophelia'nın okula yazdırılmasıyla ilgili okulla görüşmüştü çünkü. Hatırlamış olmalıydı. Ah evet, Ophelia. Hoşgeldin.
