Aaric Egan

Jake Carter Hall

- Gerçekten ürkmüş olmalılar.
- Acıyor musun onlara ?
- Hayır, zevk alıyordum. Çabuk bitti.

Jake'in
suratı keyifle geriliyor ve dudakları, kulaklarına doğru yol alıyordu.
İlginçtir ki epey keyiflenmişti, birilerinin acı çekmesinden zevk
aldığımı öğrenince. Bu çocuk, kullanıldığını düşündüğüm bir mensuptu,
çetenin içerisinde. Demek ki, onun da kötülükten zevk aldığı oluyormuş
ya da belki, bunların hepsi ona oyun gibi geliyordur. Yani gerçekten
çocuk zekalıdır, şüphesiz çocuk zekalı. Gözlerimi, sırıtık suratından
alıp yerde duran kırık asalara ve küçük cam şişeye çevirdim. Ben arta
kalan eşyalara doğru yönelirken Jake'in suratına yayılmış hayranlık
ifadesi dikkatimi çekmişti. Dev yılanın bıraktığı devasa ize, büyülenmiş
gibi bakıyordu. Yere eğilip elime şişeyi aldığım zaman, Jake'in bu
haline sadece gülümsedim. Bu, bir veritaserum şişesi olmalıydı. Dibinde
kalmış olan dört-beş damlayla neler neler öğrenilirdi, kim bilir.
Meraklı gözlerini bana çeviren Jake'e bakarak eğildiğim yerden doğruldum
ve şişeyi havaya tutarak içinin daha rahat görülmesini sağladım. Bir
kaç saniye sonra Jake'ten meraklı bir soru gelmesi an meselesiydi.
Grubun en zayıf halkasıydı, Jake. Bir çocuk edasıyla hareket eder, bir
sürü soru sorar, insana en olmadık yerde can çekiştirirdi.Grup içinde
ise Andreas, en büyük destekçisiydi Jake'in. O'na bir baba, abi gibi
yaklaşıyor, o'nu sürekli eğlendiriyordu. Ama yine de çetenin genelinde
kullanılmaya mahkum biriydi, Jake.
- O da ne ?
- Bir veritaserum şişesi.
- Dolu mu ?
- Hayır, pek sayılmaz.

Bir
soru daha bekliyordum aslında. Veritaserum'un ne demek olduğunu
öğretmiş olmalılardı ki, bana meraklı gözler yerine, parıldayan gözlerle
baktı. Bu sırada, karanlık ormanın derinliklerinden gelen hışırtılara
döndük ikimiz birden. Karanlıktan çıka gelenler sadece çetenin geri
kalan kısmıydı. Alec, elebaşı. Kendinden oldukça emin, büyüler konusunda
yetenekli ve bir de çok zekiydi. O'nu kıskanıyordum. Beni çeteye
tamamen kabul etmemekte haklı olan tek insandı. Çünkü, tahtında
gerçekten gözüm vardı. O'na saygı duyuluyor olması, beni çileden
çıkarıyordu. Evet, çok zeki ve yetenekliydi ama yine de bunu
haketmediğini düşünüyordum. Belki de tam anlamıyla lider ruhu olmadığını
düşündüğüm içindi, tüm bu kıskançlıklarım. Sessiz geçen bir kaç dakika
içinde, Alec'in etrafı dikkatle incelediğini farkediyordum. Andreas her
zamanki gibi Jake'i oyalıyordu. Daha önce bahsetmemiştim değil mi ?
Andreas bir Animagustur. İstediği hayvana, kendini zorlamadan, anında
dönüşebiliyor. Jake'te Andreas sayesinde hayvanları daha yakından
inceliyor ve gerçekten eğleniyor. Alec, gözlerini devirerek eğlenen
ikiliye bakarken sert bir ses tonuyla konuşmaya başladı, her zaman
olduğu gibi.
- Chris, neler bulabiliyorsun ?
-
Aa, Alec. Aslına bakarsan bu asalar pekte işe yarar asalar değilmiş.
Ama kullananlar oldukça korkmuşlar. Asaları nasıl kırıldı böyle, Joshua ?
Esnek bir yapıları var aslında.

Ah, Chris. Onu
unutuyordum. Chris, çetenin ikinci adamıdır. Alec, ne kadar sihirler
üzerinde yetenekli ise Chris, asalar üzerinde neredeyse bir kitap
yazabilecek kapasitededir. Eline aldığı asa; ister kırılmış olsun, ister
çürümüş olsun. Asadan çıkan en son büyüyü tahmin edebiliyor ve bu
tahminler yüzde altmış doğru çıkıyor. Şaşırtıcı bir zekası var, asa
zekası demek daha doğru olur belki. Gözlerimi, Alec'in sert
bakışlarından alıp Chris'e çevirdiğimde, yere diz çökmüş ve yerdeki
kırık asalardan birini parmakları yardımıyla birletirmiş, incelerken
gördüm o'nu. Kaşlarımı yukarı kaldırarak tam olarak anlam veremediğimi
belirtmeye çalışıyordum. Aslına bakılırsa, zor bir şeydi bir asanın
böyle kolayca kırılması.
- Sanırım, yılan asalarına da pek acımadı ya da belki yere çakıldıkları sırada kırılmıştır. Emin değilim, Chris.
- Ha, peki.

Chris,
aldığı asaları cebine özenle yerleştirirken Alec'in bakışlarını üstümde
hissediyordum. Kafamı yavaşça ona çevirdiğimde göz göze gelmiştik.
Üstüme saldıracakmış gibi duruyordu nedense. Hiç bir şey söylemeden
sadece bakıyorduk, birbirimize. Onun açısından ne kadar güvenilmez biri
olduğumu anlıyor olmalıydı. Gruptaki herkesin, en azından bir özelliği
bana uyuyordu. Hepsiyle anlaşabiliyordum bir şekilde. Alec ile neredeyse
tüm özelliklerim uymasına rağmen, bir türlü barışmamıştı yıldızlarımız.
Belki de bir çöplüğe iki horoz gerçekten fazlaydı. Gitmesi gereken biri
varsa o da bendim. Lakin, buna hiç niyetim yoktu. Benim en yakın
arkadaşım, bu çete yüzünden artık yaşamıyordu. Ben de burada olanların,
iç yüzünü bir şekilde öğrenecektim. Zaten ailemde oldum olası böyle
karanlık işlere bulaşmamı isterdi. Aslında, ben de severdim böyle
şeyleri, fakat biraz daha ciddi olmalıydı, biraz daha planlı. Tabii bana
göre. Alec, sert biri olmasına rağmen, otoriteyi tam olarak kurmasına
rağmen, çete içinde hiç ciddi bir ortam yoktu. Kafamı zaten yan tarafıma
çevirince görebiliyordum. Andreas ve Jake, hep böyle şeyler yaparlardı.
- İşimize yarayacak başka bir şey bulamadınız mı, kırık bir kaç değnekten başka ?
- Veritaserum şişesi.

Alec,
bana iğneleyici bakışlar atarken ben de yavaş hareketlerle cebime
attığım şişeyi ortalığa çıkardım. Bir kaç adımda tam karşıma gelmiş,
elini bana uzatmıştı. Her ne kadar, şişeyi onun ellerine bırakmak
istemesem de mecbur olarak vermiştim. Şişeyi aldığında, yüzünde belli
belirsiz bir ifade oluşmuştu, gülümsüyordu. Chris'e bakarak kafasıyla
beni işaret etti. Chris, asaları cebine çoktan yerleştirmiş ayağa
kalkmıştı. Yavaş adımlarla bana doğru ilerliyordu. Ben ne olduğunu
anlayamadan asasını çıkararak yanımdan geçti. Neler oluyordu,
anlamıyordum. Bu kadar çok güvensizlik vermiş olmam imkansızdı. Ne yani,
bana veritaserum mu kullandıracaklardı ? Farkında olmadan bir kaç adım
geri atmıştım. Alec, bana bakarak elindeki veritaserum şişesini açtı ve
sessizce bir kaç kelime fısıldadı.
- Jake, bizden değil.

Birden
bire kenarda eğlenen Jake ve Andreas'a dönmüştü gözlerim. Andreas,
sırtlan halinden gerisin geriye insan haline dönüşürken Chris'e
bakıyordu. Jake ise olanların farkında değil, ellerini çırparak
kahkahalar atmaya devam ediyordu. Nedense şu bir kaç dakika içinde
Jake'e acımıştım. Masumiyetine, çocuk zekasına o kadar inanmıştım ki.
Onun aslında, sinsi biri olacağını, aklımın ucundan geçiremezdim. Sanki,
Jake'e veritaserum içirmek yerine, zehir içirecekler gibi geliyordu.
Alec'e bakarak ağzımı açtım. Hiç bir işe yaramayacağı belliydi, bu
saatten sonra söyleyeceklerimin. Boşta kalmış elinin, işaret parmağını
dudağına götürerek bana, susmamı emretti. Açık olan ağzımı kapayarak
elinde asa ile Jake'e yaklaşan Chris'e doğru döndüm. Neden bilmiyordum,
içimden bir şeyler kopuyor gibiydi. Sanki, kardeşime saldıracaklardı az
sonra.
- Petrificus Totalus

Hiç
beklemediğim bir anda ve Jake'in de hiç beklemediği bir anda yapılmış
bir büyüydü bu. Kolları ve bacakları sanki kaskatı kesilmiş ve yere
yapışmıştı olduğu gibi. Suratında garip bir ifade vardı, öncekinden çok
farklıydı. Çocuksu, masum yüz ifadesi gitmiş, hırçın ve sinsi bir ifade
yerleşmişti yerine. Alec, Chris ve Andreas, Jake'in başına toplanmışken
ben, olduğum yerde kalakalmıştım. Garipseyen gözlerle onlara bakıyordum,
henüz olayı idrak edememiştim sanırım. Andreas bana bakarak, tüm
dikkatleri benim üzerimde toplamıştı. Alec, elindeki Veritaserum
şişesini bana uzatırken ilk kez bu kadar sıcak (!) konuşuyordu.
- Bu sefer, sen yapacaksın.
- Aa, ben... Emin değilim.
- Haydi, Joshua. Saçmalama, o bizden değil.
- Tamam, öyle olsun.

Zorla
çıkıyordu kelimeler ağzımdan. Bizden değildi ama, rolünü bu zamana
kadar oldukça iyi oynamış ve onu sevmemi sağlamıştı. İçimi rahatlatmak
için , içireceğim şeyin sadece Veritaserum olduğunu düşünüyordum. Yani
sonucunda bir zarar görmeyecekti. Sadece, bir kaç dakika boyunca
doğruları söyleyecekti bizlere. Eğer şu an canı acıyorsa da bu Chris'in
yediği bir halttı. Ağır ve boş adımlarla onlara doğru ilerlerken elimi
Alec'e uzatmıştım. Elindeki Veritaserum şişesini alıp tam Alec'in
yanında, yani Jake'in yanı başında yerimi almıştım. Derin bir nefes alıp
dizlerimin üzerine çöktüm. Jake'in başını kaldırırken özürdileyen
gözlerle bakıyordum, gözlerine. O ise tiksiniyormuş gibi bakıyordu bana.
Chris, sabırsızlanarak konuştu.
- Haydi, Joshua yap şunu.
- Tamam tamam.

Kafasını
hafifçe yukarı kaldırarak şişeyi ağzına dayadım. Dudaklarını sımsıkı
kenetlemişti, içeri sıvının girmesi imkansızdı. Andreas, yere eğilerek
çenesini tutup sertçe açtı. İçeri giren bir kaç damla veritaserum, garip
bakışlarını uçurtmuştu. Alec, gülerek şişeyi elimden aldı. O'nu da ilk
kez bu kadar neşeli görüyordum, doğrusu. İşi yaptıktan sonra omzumdan
yük kalkmış gibi kafasını bırakarak ayağa kalktım hemen. Chris, omzumu
sıvazlayarak beni kutluyordu. Zor bir şey değildi aslında yaptığım, öyle
değil mi ? Alec, Jake'in üzerine iyice eğilerek soru yağmuruna tuttu
Jake'i.
- Nereden, neden, kim için ve nasıl geldin ve amacın ne ?
-
Ben... ben Güney Amerika'dan geldim. Sizin yani senin... sen Alec'sin.
Seni kaçıracaklar. Sen onların işine yaracakmışsın. Neden... bilmiyorum.
Beni, Cillian gönderdi. Ben... nasıl geldim bilmiyorum. Seni götürmek
için geldim. Nasıl yapabileceğimi bilmiyordum. Ben, bilmiyorum.
- Alec, bu hiç bir işe yaramaz.
- Cillian, durmayacak. Öldürelim gitsin.
- Korkma Joshua, yoksa onlar bizi öldürecek.
- Barras ?
- Bu konuyu daha sonra konuşabiliriz.
- Evet, biz öldürdük. Benim kardeşim yaptı. Ben gördüm.

Duyduklarım,
gördüklerim kabus gibilerdi. Gözlerim faltaşı gibi açılmış, Jake'e
kilitlenmişti. O'nu, şuracıkta lanetleyebilirdim. Evet, yapacaktım.
Öldürecektim, Barras'ın, yani en yakın arkadaşımın, ölümüne şahit
olmuştu demek ki. Ben bu adamı, tam tamına üç aydır koruyup kolluyordum.
Bu kaçıkların aklı neredeydi böyle ? Alec, Jake'i bu kadar süre ne için
yaşatmıştı ? Barras ve Alec birbirlerini çok severlerdi. En yakını, her
şeyi değil miydi onlar birbirlerinin ? Arka cebimdeki asamı kavrayarak
Jake'in kafasına yönelttim. Bu işten kaçamayacağını, bu ahmağı benim
elimden alamayacaklarını biliyorlardı. Alec, Chris ve Andreas'a bakarak
onları ormanın derinliklerinde kaybolmaları için harekete geçirdi. Üçü
birlikte ormana doğru yürürlerken Alec, bana dönüp son bir bakış
fırlatmıştı. O da gözlerini gözlerimden alıp ormanın içinde kaybolduktan
sonra. İçimdeki tüm nefret ve kini, hazza dönüştürerek ilk kez bir
canlıyı kendi asamla, kendi kelimelerimle öldürüyordum.

- Avada Kedavra !