Ad Soyad: Selena (Silina) De La Cruz
Cinsiyet: Kız
Seçiminiz: Şöhret
Örnek Rp:
Hava çok soğuktu ve az önce kalan son şarabımı bitirmiştim. Artık harekete geçmeliydim. Arkadaşlarıma ulaşmalıydım. Bu şekilde sokaklarda sürterek ömrümü geçirmem imkansızdı. Ve dosta ihtiyacım vardı. Düşmana bile. İnsana ihtiyacım vardı! Babam battıktan sonra telefonumu saklamış ve vermemiştim. Rehberi taramaya başladım. Alisha olmaz. O asla yardım etmez.
En iyisi Chelsea'yi aramak. O bana kesinlikle yardım ederdi. Çocukluk arkadaşıydık ve sık sık beni ziyarete Paris'e gelirdi. Babasınıda tanırdım. Çok iyi bir adamdı ve beni de severdi. Telefonu ilk çalışında açtı ve neşeyle "Lenaa." diye ciyakladı. Ama benim gülecek halim yoktu. Bir süre konuşmak için cesaret topladım. Kafam güzeldi ve başım dönüyordu. Yinede alkol ısıtıyordu. "Chels." dedim zorlukla. Telefonun diğer ucuna inanılmaz bir sessizlik çöktü. Direk "Babam iflas etti ve annemde öldü. Bütün her şeyimizi aldılar ve ben sokaklarda sürtmek zorundayım." dedim. Chelsea'den ses seda çıkmıyordu. Aslında bu çok tuhaftı, çünkü eğer onu ararsanız bir saatten erken kapatamazdınız. Asla susmazdı. Ciddiyim. Asla. Bir süre bekledim. "Chelsea? Chelsea ordamısın?" dedim sonunda. "E-e-evet." diye kekeledi. Sesinden buram buram şaşkınlık yayılıyordu. Elbette şaşıracaktı, hiç beklemiyordu bunu. Burda gazetelerin manşetlerini haftalarca doldurmuştu ama eminim Manhattan bununla ilgilenmiyordu. "Bana yardım edecek misin?" dedim çaresizce. Hemen "Tabii. Tabii elbette." dedi. Sonra yine sessizlik. Bir süre yine bekledim. Sonunda "Kontorum bitecek ve alacak param kalmadı." demek zorunda kaldım. "Bizde kal!" dedi oda aynı anda. "Ne?" dedim. Şaşırmıştım. "Sizde kalmak mı? Oh hayır Chels. Size yük ola-" sözümü bitirmeme fırsat vermeden "Sorun olmaz. Ablam Macaristan'da ve bir ablam daha ortaya çıktı. Eminim seversin. Babamda Londra'da ve yakında dönecek. Seni gördüğüne çok sevinir" dedi Chels.
İstemeden gülümsedim. "Gerçekten sorun olmaz mı?" diye sordum umutla. "Harika oluur!" diye şakıdı oda. İkimizde güldük. "Uçak param yok." dediğimde yine sessizlik çöktü. "Sana jeti yollarım." dedi. "Teşekkürler." dedim içtenlikle. "Seni özledim." dedi oda benim kadar içten bir şekilde. Yine güldük. "Kontorum bitmeden kapatmalıyım. Sana yerimi mesaj olarak atarım. Jetin geleceği yeride sen atarsın." dedim. "Tamam." dedi ve kapattı. Böylece beni derin düşüncelerimle başbaşa bırakmış oldu aynı zamanda.
Ne olacaktı şimdi? Annem olmadan? Babam olmadan? Ben yine ben olabilecek miydim? Manhattan'a uyabilecek miydim? Tek bildiğim tek başıma sokaklarda içmekten ve uyumaktan çok daha iyi olacağıydı. Ve ne kadar değişirsem değişeyim bir şey asla değişmeyecekti. İçimdeki ben. Gerçek ben. Ve aşkım. Hayatımı kimler girerse girsin Selena yine Selena kalacaktı. Herkes bir gün çıkacaktı hayatımdan ama ben kendimle kalacaktım. Kendimden kopamazdım, her zaman yanımdaydım. Güvenebileceğim insanlar olmayacaktı belkide ama kendime güvenecektim. Her zaman güçlü olacaktım. Kalbimden, kendimden alacaktım gücümü. Sonsuz bir güç kaynağım vardı. Kalbim. Sevgim. Ve onları kime verirsem vereyim bir parçası hep bende kalacaktı.
