la France

Bavulum hazırdı, makyajım tamamdı. Saçlarımı sarı bırakmaya karar verdim. Bir süre sarı kalsın istiyordum, beyaz tenime yakışıyordu. Telefonumun sesini duydum ve çantamdan çıkardım. Mesah Gw'den gelmişti. Gülümsedim ve okudum.
“45 dakika sonra havaalanında olmamız gerektiğini unutma.Umarım bir sorun
çıkmamıştır.Girişte buluşalım.Xoxo Gw.” Her zaman son bir kontrol yapardı zaten. Gülümsemem yüzümde genişlerken cevap yazdım."Sorun yok tatlım (: orada olacağım Xoxo A."
Teodora'ya "Bavullarımı al." diye seslendim ve bavulumu verdim. Oda arabaya taşıdı. Arwin'e de "Havaalanına gidiyoruz." dedim ve oda sürmeye başladı. Bende bu arada son kontrollerimi yapıyordum. Makyajım mükemmeldi. Saçlarımı açık bırakmıştım ve uçları dalgalıydı. Kırmızı rujum dudaklarımı çekici kılıyordu. Siyah göz makyajım masmavi gözlerimi açığa çıkarıyordu. Yol 30 dakika sürecekti. Evimizin havaalanına uzak olması pek kullanışlı değil. Yinede şehrin ortasına kocaman bir malikane dikemedik maalesef. Bende mp3'ümü kulağıma taktım ve 'Katty Perry - I kissed a girl' şarkısını seçtim. Sonrada Lady Gaga'ya geçecektim.
Gw'i özlemiştim. Bu tatil ikimizede iyi gelecekti. Hatta sevgimin göstergesi olarak ona Macaristan'dan bir hediyede getirmiştim yanımda. Aslında kimseye hediye almam. Sevgi de göstermem. Ama Gw benim için özeldi. Görünce eminim çok şaşıracaktı. Beğenmesini umuyordum. Bunları düşünürken bir yandanda şarkıya eşlik ediyordum. Fransa geceleri kafamı dağıtmam için bulunmaz fırsattı. Neyseki gitmeden Chels'le konuşmuş ve biraz eroin ve hap alabilmiştim. Gw uyuşturucu kullandığımı zaten biliyorudu, sorun olmazdı. Onu gerçekten çok özlemiştim.

Hazırlık-Havalimanı

İlahi bakış açısıyla yazılmıştır.

... Genç kız arkasında üzüntülerini, mutluluklarını, umutlarını, heyecanlarını, korkularını ve daha nice duygularını arkada New York da bırakmak istedi. Belki dönünce duygularını kaybolmuş bulurdu. Belki biri onlara sahip çıkar yada çöpe atardı. Ya da duygularını daha iyi işlerdi karaltı düşmemiş kalbinde. İçini görmesine izin vermezdi kimsenin. Her kendisi gibi olan kişilerin gerçek hislerini bilirdi. Asosyallik ne demek bilirdi. Ucube gibi görülmek ne demek bilirdi genç kız. Nice acıları çocukken tatmıştı o. Evde çıkan tartışmalardan psikolojisi, tavırları her şeyi bozulmuştu. Ama kalbi hep bir kristaldi. Duygusaldı. Haddinden fazla ama asla bunu kimse bilmedi. Gardını düşürmedi. Tüm bunların bir kısmını bir tek Martinus Lorenzo Diggor biliyordu. Belki onun da kendisi gibi olduğunu düşünüyordu genç kız. Milyonerdi ama mutluluk olmayınca para bile hiçti. Her ne kadar parasıyla istediğini elde ediyor gibi görünsede aslında bunlar yüzeysel şeyler oluyordu. Asıl içeri yani kalbe işlemiyordu. Yalnızdı. Her zaman, her saat, her saniye... Küçüklüğü soğuk bir yaşam tarzıydı. Büyüdü. Belki değişirim dedi ama nafile. Hep aynı kasvetli, mutsuz, güzel ve itici olacaktı. Neden bunun bir sonu yoktu ? Genç kız neden mutlu ve etrafına neşe saçamıyordu. O neden insanların güneşi olamıyordu. Olamazdı değil mi? Çünkü o hep insanların hayatlarını mahveden kara bir bulut olmuştu. Havaalanının otoparkına arabasını parketti ve dikiz aynasına baktı. Yüzü tüm bu duyguları kaldıramamışcasına çökmüştü. Gözlerinde biriken ama dışarıya taşmaya cesaret edemeyen yaşlar vardı. Katie gardını indirip siyah camlar arasında bir süre ağladı. Hayatı için ağlıyordu. Gerçek arkadaşları için ağlıyordu. Gözlerini çocukken Maggie teyzesinin ona hediye ettiği şeker pembesi mendile sildi. Üstünde Secret Angel yazıyordu. Maggie hala ona hep böyle hitap ederdi ve " Zorluklar karşısında sakın yılma kızım. Her şey sana bağlı. Kaderinin iplerini çözebilir veya onları öylece bir denize atıp hayatını sürdürebilirsin. Ama nasıl birisi olursan ol şuradaki, kalbindeki kız hep sen olacaksın." derdi. Sırtını dikleştirdi ve soyundan gelen asaletle arabadan indi. David' e arabasını 2 saat sonra buradan alması için mesaj çekip telefonunu kapattı. Kimseyle görüşmek istemiyordu kız. Yüzündeki bütün duyguları silmişti.Gülümsemiyor yada ağlamıyordu. Taştan bir bebek gibi ilerliyordu. Biletini alacaktı. Çevresindeki hiçbir şeye dikkat etmiyordu. Porselen bir bebeğin canlanıp yürümesini anımsatıyordu. Bazıları ona saygı sözcükleri mırıldanıyor ama Katie duymuyordu. Sadece başını sallıyor ve geçiyordu. Sonra arkasından 2 kız sesi duydu. Olduğu yerde durdu. Arkasını döndüğünde Alexis ve Gwenyth' yi gördü. Zorlukla elini kaldırdı. Katie hızlı adımlarla kızların yanına geldi. " Heyy merhaba! " dedi cansız bir sesle. Alexis kızı gördüğüne pek memnun durmadığını algıladı Katie.


rp out: Ben İlahi bakış açısıyla daha iyi rpler çıkarıyorum. 1. tekil sahısa alışamadım daha. Bundan sonraki rpler 1. ağızdan yazılacaktır.

Meg'i gördüğüme biraz şaşırmıştım açıkcası. Hatta baya şaşırmıştım. Her zamanki gibi soğuk ve ukala davranıyordu. Sahte bir gülümsemeyle. Meg'i sevmediğimi söyleyemem. Bana hiç zararı olmadı. Herkese kibirli ve ukala davranan bir kız. Üstten bakıyor. Tabii bana üstten bakamayacağını çok çok önce kardeşim ona söylemişti. Eminim 'ablam gerçek bir cadıdır' tarzı bir şeylerdir. Yinede Meg o her yana neşe saçan, pembe gözlük takan monoton moronlardan değil. Eğlenceli bir kız ve bu yüzden onu seviyorum. Yüzüme gerçek bir gülümseme yerleştirdim. Az önceki zoraki gülümsemem gibi değildi. Herhalde İngiltere'ye gidiyordu. Chels sürekli İngiltereden bahsettiğini söyleyip duruyordu. Bende anavatanımı çok seviyorum, herkes sever. Yinede incelik edip sordum. Buda pek yaptığım bir şey değildir. Bazen gelir işte böyle.

Spoiler:

"Modanın başkentine gidiyoruz bebek.Tabii ki o devasa alışveriş merkezlerine gitmek istiyorum !" Bende aynı düşüncedeydim.. Pariste eğlenecektim. İşte o kadar! Arwin elinde belgelerle geri geldi ve "Her şey hazır hanımefendi." dedi. Gülümsedim. "Aferin Arwin." dedim. Gerçekten içten söylemiştim bunu. Elizabeth'in, büyük büyük büyükannemin kölelerinin soyundandı. Chels'le dadımız ve evin her şeyi olan Teodora gibi. Arwin ve Dora evliydi ve her konuda karikalardı. "Jeti al ve Paris'e yol al." dedim. Şaşırdı. "Hanıme-" sözünü bir bıçak gibi kestim. "Arwin! Bana karşı mı geliyorsun?" her zamanki efendi tavırıyla "Hayır efendim." dedi. Gülümsedim. "Orada size ihtiyacımız olabilir. Jete de. Ve sizde Paris'te biraz gezersiniz." dedim ve konuyu gülümseyerek kapadım. Çoğu yönden Elizabeth'e çekmiştim. İtaatkarsızlığa tahammülüm yoktu. Uçağa doğru ilerlemeye başladık. Meg'e döndüm. "Sen hangi uçakla gidiyorsun?" diye sordum. "British Airways" dedi. Hiç şaşırmamıştım. İngiliz şirket. Arwin'e döndüm ve bizim hangi şirketle gittiğimizi sordum. "Air France hanımefendi." dedi. "Sanırım inince görüşürüz." dedim Meg'e ve Gw'yide alıp geçeceğimiz kapıya doğru yürümeye başladım. "Bu kızdan pek hoşlanmıyorum." dedi Gw. "Imm. Pek tanımıyoruz." dedim bıkkın bir sesle. Üstten bakan tavırları ve kendini dünyanın merkezi sanıyor olması insanların ona yakınlaşmasını oldukça zorlaştırıyordu. Bir buz kalıbı gibiydi. Eritmek için ateş gerek biliyorum. Ben ateşim, bunuda biliyorum. Yinede erimesin buz kalbi, donuk kalsın bakışları. Gizlediği şeyler olduğu açık. Öğrenmeyi hiç ama hiç istemediğim şeyler olabilir. Eminim öyledir. Ben kendi yoluma bakmalıyım.
Kapıdan geçtik ve uçağa doğru ilerledik. Gw'e bakıp gülümsedim. Oda gülümsedi. Merdivenleri çıktık ve sonunda uçaktaydık..
Tabiiki First Class uçuyorduk ve bu biraz rahatlatıyordu beni. Yerime oturdum. Gw'de yanıma oturdu. Uçağın kalkışına az kalmıştı. Aramızdaki paravanı kapatmamıştım. Mahremiyete önem verirdim ama sonuçta gizlemem gereken bir şey yapmayacaktım. Koltuklar oldukça rahattı. Kesinlikle rahat bir uçuş olacaktı.

Spoiler:

Uçak kalkarken her zamanki anonslar yapıldı. Uçak havlandığında derin bir nefes aldım. Yine mi kaçıyordum? Hayır. Yani sanırım. Sadece bir tatildi. Küçük ve eğlenceli bir tatil.
Aptal gülümsemeli hostes "Bir arzunuz var mı?" diye sordu.Çok garip bir tipi vardı. Esmerdi ve kafasında saçma bir şapka vardı. Hatta fese benziyordu. Kendimi gülmekten alamadım. "Karides, havyar ve Fransız şarabı." dedim. Kadın gülmeme bozulmuştu. Kafanı salladı ve bara gitti.

Spoiler:

Bar beyaz konsepte uygun tasarlanmıştı. Şık ortama uyuyordu. Üstü bardaklar, şişeler ve çiçeklerle doluydu. Evimizdeki barı anımsattı bana. Jetimizdede vardı ama daha küçük bir bardı. Kumandayı aldım ve Tv'yi açtım. Pek dizi izlemezdim. Oturup her bölümünü izlemeye vaktim olmazdı. Her an işim çıkabilirdi sonuçta. Bu yüzden film arşivine girdim ve "Just My Luck" filmini seçtim.

Spoiler:

Daha önce izlememiştim. Başrolde Lindsay Lohan ve Chris Pine vardı. Lindsay ve Chris'e bayılırdım. Filmin başladığı sırada hostes istediklerimi getirdi ve önümdeki portatif masaya yerleştirdi. El çantamı o gelmeden önce hazırlamıştım. Yüklü bir bahşiş verdim ve gönderdim.
Şarabı bardağıma doldurdum ve test ettim. Rengi iyiydi. Ne fazla koyu ne fazla açık. Kıvamıda gayet güzeldi. Ne fazla koyu ne fazla sıvı. Alkol oranıda çok iyiydi. En kalitelisini getirdiklerine emindim. Gülümsedim ve karidesimi yerken filmi izlemeye başladım.
Film çok güzeldi ve ikramlarda. Aslında uçuştan memnun kalmıştım. Fransa'ya vardığımızı ve inişe geçtiğimizi haber veren anonsla birlikte ekran karardı ve kemer ışıkları yandı. Kemerimi zaten çıkarmamıştım.
İniş kolay oldu. Aslında kulaklarım hiç ağrımadı bile diyebilirim. Çünkü sürekli esnedim ve kulaklarım tıkanamadı. Gw'nin koluna girdim ve merdivenlerden indik. Sonunda varmıştık. Yapacak çook şey vardıı. Bavulları aldık ve havaalanındaki görevlilerden ikisine verdik. İkisinede yüklü bir para verdim. İngilizce anlamayabilirlerdi ama paradan herkes anlardı. Bize bir taksi çağırdılar ve bavullarımızı bagaja koydular. Elimi kaldırdım ve 'tamam' der gibi havada tuttum. Şofore "Le Meurice" dedim. Ardından Gw'e döndüm ve "Umarım oteli seçmiş olmama kızmazsın." dedim. "Babam buraya yatırım yapmıştı ve gerçekten mükemmel bir otel olduğunu söyleyip dururdu." Gw sorun olmadığını söylediğinde gerçekten çok sevindim. Otele varmamız - neyseki - kısa sürdü. Yollarda olmaktan bıkmıştım. Yolculuktan yorulmuştum.

Spoiler:

Mükemmel bir oteldi. Tığkı bir şato gibi. Macaristandaki evimizi andırıyordu. Hemde çok. Derin bir iç çektim ve şofore yüklü bir para verip arabadan indim. Gw memleketine kavuşmuş olmanın mutluluğu içindeydi. Temiz havayı ciğerlerine doldurdu. Gülümsedim. Şofor arabadan indi ve bavullarımızı çıkardı. Parmaklarımı şıklattım ve işaret parmağımı ona doğru uzatıp büktüm. Talimatı aldı ve bavullarla arkamızdan gelmeye başladı.

Spoiler:

Heryer sarıydı. Altın. Çok şık, lüx ve kaliteliydi. Kesinlikle doğru bir seçimdi. Altın rengini çok severdim. Hatta en sevdiğim renklerden biriydi. Kapıdan içeri girdiğimde dilim tutuldu. Burası gerçek anlamda bir şaheserdi. Sanat eseriydi.

Spoiler:

Tavan tasarımı müthişti. Kendimi güneşte gibi hissetmiştim. Her yanım sapsarıydı ama rahatsız edici ışık yada sıcaklık yoktu. Parlaktı ama aşırı değil. İnanılmazdı. Ben tavana hayran hayran bakarken Gw giriş işlemlerimizi yapmıştı. Mükemmel Fransızcası sayesinde kolayca halletmişti. Sofor gitmiş yerine görevlilerden biri bavullarımızı almıştı. Gw görevlilerle konuşurken broşürlerden birini aldım. Fransızcam vardı ama çok iyi değildi. Neyseki broşürün İngilizce kısmıda vardı. Neler olduğuna baktım.
Restaurant, Yüzme Havuzu, Otopark, Golf, Küvet, Bar, Gece Kulübü / Disco, Sigara İçilmeyen Odalar, Uyandırma Servisi, Spor Salonu, Oda Servisi, Internet, Tenis, Klima/Havalandırma, Su Kayağı. Spa olmamasına üzülmüştüm ama yinede mükemmeldi. Golf'e bayılırdım. Ve Disco'ya mutlaka uğrayacaktım. Gw kolumdan tuttu ve asansöre götürdü. Yine altın bir asansörle odamıza çıktık. Sarıdan bunalmaya başladığım sırada odayı gördüm ve gülümsedim.

Spoiler:

Genelde odamı paylaşmayı pek sevmem ama burda tek oda istemiyordum. Gw ile harika zaman geçirecektik bu odada. Geceleri yastık savaşı yapardık, sabahları kahvaltımızı odaya getirtirdik. Kahvaltımı yatağımda yapmaya bayılırdım. Fazla eşya olmaması harikaydı. Her yanı gereksiz ve gösteriş amaçlı şeylerle doldurmak yerine gerçekten kaliteli eşyalar seçilmiş, mükemmel şekilde yerleştirilmişti. Görevli gülümseyerek bavulumuzu bıraktı. Ben kendimi yatağa atmıştım. Gw ona yüklü bir bahşiş verdi ve yanıma oturdu. Bir kahkaha attım ve "Rüya gibi bir yer burası. Bu ülke, şehir, insanlar, her şey!" dedim. Harika bir tatil olacağına inanıyordum. Öyle çok istiyordum ki öyle olmasını.

Alexis hangi uçakla gideceğimi sorduğunda hep tercih ettiğim "British Airways" dedim. Tabiki İngiliz bir şirketle yolculuk yapacaktım. Uçağa doğru yol alırken telefonum çaldı. Bakmak istemedim. Çok dalgındım. Stell' i düşündüm. Muhtemelen kalbini kırmıştım. Ona bir elbise almalıydım belki. Tabi Chels' ede bir hediye. Küçük kalbim arkadaşlarımın mutluluğu üzerine birden gizli bir heyecanla doldu. Sanki güneşin vadisinde büyümüş neşeli çocuklardan hissettim kendimi. Mutluluk tüm bulutlarımı ayırmıştı. 5 dk öncesinde hüznün kara eşiğinden içeri adım atmış şimdi ise mutluluğun geniş beyaz kapısından içeri süzülmüştüm. Böyle hissetmeyeli kim bilir ne kadar zaman geçmişti. Kendime mutlu hissetmek için izin verdim. Bulutların üstünde bale yaparak şarkı söylüyordum sanki. İnsan niye böyle hisseder ki ? Telefonumu merak edip gelen mesaja baktım. Stell' dendi. Küçük kalbim bir anda donmuştu. Mesajda beni aşağılayıcı sözler sarfetmişti. Paris' e kaçtığımı söylemişti. Bu mesajdan sonra Paris' e gidemezdim ve gitmeyecektim. Biletimi yırttım. Hüznüm sinirimi gölgelemişti. Gözümden bir parıltı yanaklarıma doğru süzüldü. Olamaz ağlıyordum. İntikam soğuk yenen bir yemektir. Stell' in sözü kulaklarımda çınlıyordu. Dönüp hızla Aston Martini' me yürüdüm ve sinirle gaza bastım.

"Burada geçireceğimiz tatil de öyle olacak !" dedi ve yanıma uzandı. Sonra kalktı ve bavulunu yatağa boşalttı. Düzenli nefes almaya odaklanmaya karar vermiştim. Dağınıklığa asla dayanamazdım. Bavula saldırmamak için zor duruyordum. Elim eşyalara gidiyordu. Bende düzenlemeye karar verdim. Yığını kucakladım ve yatağa düştü..
Nefesim kesildi. Uyuşturucu! Aslında şaşırmamam gerekirdi ama zararlarını çok iyi biliyordum. Uzun süre inceledim. Hayal olmasını isterdim. Ama gerçekti. Ellerimde onun uyuşturucu tüpü duruyordu. En yakın arkadaşımın! Ve şaşırmıştım çünkü bana söylememişti. Aslında bilmem gerekiyordu. Başımı kaldırdığımda bana bakıyordu. Poker yüzü maskemi taktım. Eğer içimdekileri ifademe yansıtsam ya erir yada delirirdi.
"Uyuşturucuya başladım." dedi basitçe. Ne kadarda sakindi. Sanki önemsiz bir şey söyler gibiydi.. Kutudaki haplara ve tüpteki toza baktım. Ellerim hafif hafif titremeye başlayınca güldüm. Tedavi işe yaramıştı evet ama elimde uyuşturucu varken tepkisiz kalamıyordum. Gw gözlerime endişeyle bakıyordu. İyi! Endişelense iyi ederdi!
"Evet fark ettim" dedim önce. "Bende alabilir miyim birazını?" diye sordum ardından. Rahatlamıştı. "Tabii." dedi işine dönerken. Tüpü ikiye ayırdığım zaman şaşkın ifadesiyle tekrar arkasını döndü elbette. "Kendi payımı şimdiden almak istedim." dedim donuk bir sesle. Hiç bir duygu barındırmıyordu sesim. Bir tane bile. Şaşırmıştı. Şaşırmalıydı da! Elimle tüpün yarısını yere attım ve Gw'nin yanından sertçe geçtim. Geçerken "Söylediğin için teşekkürler." dedim imalı ve inanılmaz derecede sert bir sesle. Çarpmanın etkisiyle az daha düşüyordu. Ama başımı çevirdim ve kapıyı sertçe çekerek odadan çıktım.

"Evet fark ettim"
dedi önce.Biraz duraklayıp alabilir miyim diye sorduğunda içime su serpilmişti.Onaylayıp arkamı döndüm ve düzenlediğim çekmeceleri son kez kontrol etmek için adım attığımda hafif bir ses işittim.Arkamı döndüğümde yüzümdeki şaşkınlık ve karmakarışık şehvet duyguları birbirine karışırken içime gelen rahatlama buharlaşıp havaya karışmıştı.
"Kendi payımı şimdiden almak istedim."
dedi Alexis.Sinirlendiğinde anlardınız.Kan beynine sıçrar derler ya bunu gözlerinizle görebilirdiniz onda.Gözlerimi açıp kapamamla ayağa kalkıp yanımdan hışımla geçmesi bir oldu.
"Söylediğin için teşekkürler."
dedi ve arkasına bile bakmadan kapıyı çarpıp gitti.Neler olduğunu tabii ki anlamıştım.Yere saçılan tozların tedariği bile en az bir hafta sürerdi.Bu alışkanlığın oluşması içinde en az iki hafta.Ondan -en yakın arkadaşımdan,dostumdan- uzun zamandır sakladığım bir sırrın şimdi açığa çıkmıştı.Herşeyimizi bilirdik.Tozları düşünmeden arkasından onu bulmak için odadan çıktım.Kartımı aldım ve rahatsız etmeyin tabelasınıda kapı koluna geçirdikten sonra ne tarafa gidebileceğini hesap ettim.Arkadaşımı tanıyordum.Bulacağım yeri de.Ve ordaydı.Küçük bir bar taburesine yerleşmiş içkisini yudumluyordu.Sessizce arkasından yaklaştım ve omuzlarından kollarımı önüne attım.Kafamı biraz eğip yana çevirdim.Dudaklarımı yanaklarına bastırdım.Çok sert bakıyordu.Yanındaki tabureye geçtim.Martini keyfine ben de eşlik ettim ve yüzüme bakmıyor olmasına dayanamayarak söze girdim.
"Alexis.Durumun ne kadar karışık olduğunu bilemezsin.Haklısın.Çok öncesinde bilmeliydin.Ama inan bana ilk öğrenen sensin tatlım.Korkmuştum ve kimseye söyleyemezdim.Başıma ne tür belalar açtım bilemezsin.Seni kendi aptallıklarıma bulaştırmak istemedim." dedim.Hala yüzüme bakmıyordu.İçkisi bitince barmene eliyle işaret etti ve barmen çok geçmeden yeni bir bardak dolusu martini koydu önüne."Özür dilerim Alexis."
demeyi başarabildiğimde iri bukleli sarı saçlarının yanında yüzünüde görebiliyordum artık.Bir de annem duysa diye geçirdim içimden.Fazla olucağını düşünmeme rağmen devam ettim.

"Madem yüzleşeceğim o zaman sensiz geçen iki haftamı ayrıntısına kadar anlatıcam.Senden hiçbir şey gizlemeyeceğim.Dahası var.." dedim.Bunu o kadar yüzsüz bir biçimde söyledim ki yüzünü çevirip sırıttı.Biliyordum , aslında bundan çok kızmazdı hiçbir şeye.Ama hala yumuşamamakta ısrarcıydı.İçkimi yudumlarken bu kadarının yetmeyeceğini düşündüm ve barmene seslendim.

"Alexis.Durumun ne kadar karışık olduğunu bilemezsin.Haklısın.Çok öncesinde bilmeliydin.Ama inan bana ilk öğrenen sensin tatlım. Korkmuştum ve kimseye söyleyemezdim.Başıma ne tür belalar açtım bilemezsin.Seni kendi aptallıklarıma bulaştırmak istemedim." Ah! Tabiiki karışıktır. Eminim birsürü olaylar yaşamıştır falan filan işte. Herneyse. Barmene bir Votka Martini daha hazırlamasını işaret ettim. Kısa sürede içkim yenilenmişti. Gw devam etti.
"Özür dilerim Alexis." Ne yani? Özür dilemekle her şeyin düzeleceğini mı düşünüyordu? Sahiden mi? Öyleyse 1oooo özür daha gerekecekti.
"Madem yüzleşeceğim o zaman sensiz geçen iki haftamı ayrıntısına kadar anlatıcam.Senden hiçbir şey gizlemeyeceğim.Dahası var.." dedi. Sanki merak ediyordum. Suratına baktım ve inanılmaz derecede yapmacık bir şekilde sırıttım. Sözümona dostumun sorunlarıyla ilgilenmeliydim değil mi? Senden hiçbir şey gizlemeyeceğim demişti. Benden daha ne kadar şey gizlemişti kim bilir. Kardeşim Manhattan'daki insanların 'gerçek dost' olamayacağıyla ilgili bütün aptalca vaazlarında haklıydı demek. Bunları düşünürken başımı çevirmiş içkimi yudumluyordum. O kadar sinirliydim ki! Hele bu rahat tavırları beni iyice çileden çıkarıyordu. Tekrar ona döndüm ve nefret dolu gözlerim ve sahte gülümsememle karşılaşınca istemsiz olark irkildi. Sinir krizi geçirecek gibiydim. Ellerim titriyor ve gözlerim neredeyse kızıl alevler saçıyordu . Kaba bir sesle "Dahası olduğuna eminim zaten.." dedim. "Gerçekten dostum olsaydın 'dahası' dediğin kısmı zaten biliyor olurdum!" dedim tükürürcesine. Başını öne eğdi. "Ve o 2 hafta yanında olsaydım emin ol bu rezil olayları yaşamazdık ve sen bu rezil duruma düşmezdin." dedim aynı tonda. Yinede aptalca bir şeyler yapmamış olmasını diliyordum. Sesim 'emir' tonuna bürünürken "Şimdi bana her şeyi anlat." dedim. Dostça değildi sesim, daha çok kabaydım. Ama kabalığımı hak etmişti. Sinirlerimi alt üst etmişti ve krizin eşiğindeydim. Anlayışlı falan olamazdım şimdi. "Başından sonuna kadar. Sakın hiçbir şeyi atlama. Benden başka bir şeyi daha gizlemen hiç iyi olmaz." dedim. Sesim tehtit eder gibiydi ama elimde değildi. Çok az insana 'dostum' derdim, çok az insanı dost olarak görürdüm. Ve o insanlarında gerçekten dost gibi davranmaları gerekirdi. Aksine dayanamazdım.

Alexis beni korkutuyordu.Ve onun gözünden düştüğümün farkındaydım.İki haftada evet neler neler olmuştu.Ellerinin titrediğini farkettiğimde sergilediğim rahat tavır da silinip gitti.Şu an gergindim.Bana daha önce hiç böyle kızmadığını düşündüğümde bunun altından nasıl geleceğimi düşündüm.Hatalı olduğumu biliyordum.Telefonlada olsa haber verebilirdim.Ne yani tek hatalı ben miydim ? Belki aile içinde sorunları vardı ve beni aramamıştı.Belki farklı şeyler...Ama o da beni arayıp sormamıştı.Daha kötüsü ben de bir şeyler duymuştum onunla ilgili ve başkalarından duymama rağmen hiçbir şey dememiştim.Ne olursa olsun kendimi haklamıyordum.Sadece kendi yaptıklarımı düşünmeye odaklandım.Dostuma ve belkide Manhattan'da herşeyi yaşadığım ve yaşayabildiğim , yanımdan ayırmadığım tek insandan uyuşturucuya başladığımı gizlemiştim.Ama diğerleri gizli değildi.Yaşanmış şeylerdi ve bunları zaten anlatacaktım.

"Dahası olduğuna eminim zaten..Gerçekten dostum olsaydın 'dahası' dediğin kısmı zaten biliyor olurdum ve o 2 hafta yanında olsaydım emin ol bu rezil olayları yaşamazdık.Sen bu rezil duruma düşmezdin.Şimdi bana her şeyi anlat.Başından sonuna kadar. Sakın hiçbir şeyi atlama. Benden başka bir şeyi daha gizlemen hiç iyi olmaz."

dedi Alexis.Tehditkardı.Az önce gülüyordum ama şimdi başımı yere eğmiş ve ağlamak üzereydim.Hala bana bakmadığından ve mükemmel sinirli olduğundan emindim.Ağlamak bana göre değildi.Güçsüzlüktü.Bu yüzden burnumu çekmekle yetindim ve sesimin çatallı çıkmasına sebep oldum.

"Gerçekten dostumsun !"

dedim önce.Aklım o kısmında takılı kalmıştı çünkü.Ona bu kadar değer veriyorken değerimin hiçe sayılmasına göz yumamazdım.

"GERÇEKTEN."

dedim tekrar kendime kabullendirmeye çalışır gibi.Ama asıl istediğim şey bu kelimeyi vurgulamaktı.Çok nadiren , kendimi çok kaybettiğimde , hap aldığımı biliyordu zaten.Bu yüzden onunla ilgili kısmı es geçtim.

"Alkol, beni benden farklı yapıyor.Yapmayacaklarımı yaptırıyor ya da yapacaklarımı altüst ediyor."

dedim sonra.Başımı kaldırdım.

"İçmeyince de farklı bir insan oluyorum."

dedim.Zoraki yutkundum.

"İçmeyince de içince de sapıyordum.Ya alkolsüzlükten ya da aşırı alkolden."
dedim.Biraz duraksadıktan sonra dudağımı ısırdım.İşte şimdi herşeyi öğrenecekti.Devam ettim.

"Bu yüzden alkolü azalttım ama bağımlı olduğumu biliyorsun Alexis.O hapları denemeye karar verdim.Daha kötüler biliyorum ama ya tamamiyle ben oluyorum ya da tamimiyle benden çıkıyorum ve rahatlıyorum.Dahası GG'de çıkan ve Jake'le öpüştüğümüz o gece satın aldıklarım çalındı.Korktum ve kimseye bahsetmemeye karar verdim.Sonrasında satın almaya kalktığımda az kalsın polise yakalanıyordum.Yanımda olan kişi Ach olmasaydı , kodesi boyluyordum."

dedim ve sustum.Anlatmamayı düşündüğüm şeyleri bile dillendirmiştim.Alexis'in yüzüne bakmak istiyordum ama cesaret edemedim.Bir süre.Şimdi vereceği tepkiyi merak ediyordum.Her ne olursa olsun razıydım ama bildiğim ve emin olduğum tek şey kesinlikle sürtük olmamamdı.Öpüşebilirdim ama asla kendimi bir başkasına satmazdım.Eğer o da benim gerçekten dostumsa bunu bilecekti.Uyuşturucu konusunda istediğini söyleyebilirdi.Herşeye razı gelecektim.

"Jake!"

tiksinmiş bir sesle söylemişti.İsmini işittiğim an midemin ağzıma geldiğini hissettim.Jake mi ? Zaten hep bir sorundu.Birileri için.Onun olduğu yerde neden işler ciddileşiyordu ? Manhattana döndüğümde aklımdan tamamen sıyrılmış insanlardan biri olmasını diledim.Alexis tedirgindi.Ne olmuş olabilirdi ki ? Ya da Jake daha ne istiyordu ? Yine birilerine mi sarmıştı ? Sorular zihnimde gidip geliyordu.O anda öpüştüğümüz an geldi gözümün önüne.Tanrım ! Dayanılmaz.Şimdi olsa yanından bile geçmeyecektim.Çünkü sonrasında bana karşı tavır almıştı.Sonra Alexis kendini topladı ve devam etti.

"Sanırım Chels'in peşinde."

cümleyi bitirmesiyle kahkahalara boğulmam bir oldu.Sinirimden öyle gülüyordum ki.Kendimi durdurmam için Alexis'in bana dudak bükmesi gerekti.Sinirim geçmek bilmiyordu.Kaşlarımı öyle sıkmıştım ki ağrıyorlardı.

"O.Tam.Bir.Budala."

dedim vurgulaya vurgulaya.

"Ondan nefret ediyorum ve gününü görecek.Başta tatilimizin huzurunu kaçırdığı için.Sersem."

dedim.Ağzımdan ateş püskürüyordum sanki.Ona karşı öyle dolmuştum ki.Chels umrumda değildi.Sonuçta o da bir kızdı.Jake'in eline düşerse yazık olacak bir kız.Ne diyeceğimi bilmiyordum.Tatilimizi yarıda mı kesecektik yani ? Tüm gün kendimi anca toparlayabilmiştim ve Alexis ile konuşmam,yaşamam gereken şeyler vardı.Fransa maceramız yarıda kalacaktı.Cebimde duran telefonumu düşündüm ve bir kez daha irkildim.Belki o mesajı açtığımda da aynı durumla karşılaşıcaktık ve moralimiz alt üst olucaktı.Belki daha kötüsü...İçimdeki kötü his havalimanından beri peşimdeydi.Şimdi yavaş yavaş ortaya seriliyordu işte.

"Sanıyorum bu tatili yarıda kesmemiz gerekecek Alexis."

diyebildim güçlükle.Biz masamızdan kalkıp odamıza doğru ilerlerken mutlaka yarın için beş günde gezeceğimiz tüm yerleri gezmemiz gerekeceğini ve bunun için plan yapmamızın şart olduğunu düşündüm.Cebimdeki cep telefonunu çıkardım ve Alexis bir şey söylemeden önce tamamen kapadım.Mesaj Ach.tendi.Hayır.Görmek istemiyordum.Asla.

Gülmesine sinirlenmiştim. Konuştuğumuz Manhattan'ın en pislik budalası ve kardeşimdi. "O.Tam.Bir.Budala." dedi vurgulaya vurgulaya. Bu konuda ona kesinlikle katılıyordum. "Ondan nefret ediyorum ve gününü görecek.Başta tatilimizin huzurunu kaçırdığı için.Sersem." Görse iyi olurdu. Chelsea'yi sevmiyor gibi görünebilirdim, fazla sinir bozucu olduğu gerçekti. Korkak ve çekingendi. Annesine yada babasına çekmemişti. Kime çekmişti zaten onuda hiç bilmiyordum. Ama benim kardeşimdi ve aptal Jake'in onu elde etmesine izin vermeyecektim. Chelsea zekiydi ama erkekler konusunda tecrübesizdi. Onu aydınlatma zamanım gelmişti. Yıllardır hiç yapılmamış bir abla-kardeş konuşmasının zamanı. "Sanıyorum bu tatili yarıda kesmemiz gerekecek Alexis."
Ah hayır! Kötü haber.. Ne kadar daha fazla kalmak istesemde Gw haklıydı. Chels'i Jake'in ellerine bırakamazdım. Geç olmadan müdahale etmem gerekiyordu. Jake ben dönmeden bulaşmaya başlayacaktı zaten. Bunada adım gibi emindim. Bir kızın masumiyetini çalmak onun için çok kolaydı. Cehennemin en dip köşelerinde yanacaktı. Hatta ruhu iki dünya arasında sıkışacak ve sonsuza dek acı çekecekti. Sonsuza dek! O bir insan değil, bir canavardı. Ve aptal numaraları kardeşime sökmeyecekti. Ona dokunamayacaktı. "O benim kardeşim Gw." dedim. İşin sadece Jake kısmını duymuştu sanki. "Ona zarar veremeyecek." telefonumu çıkardım ve geç kalmamayı umarak Chels'in numarasını buldum ve mesaj çektim. "Jake'e dikkat et. Lütfen ondan uzak dur! Dönünce her şeyi anlatırım. Bir kez olsun bana güven." ve inanmasını umdum.

"O benim kardeşim Gw.Ona zarar veremeyecek."

dedi.O an zihnime ne kadar çok düşünce akın ettiğini kelimelere dökemezdim bile.Önce Chels'i düşündüm.İstediği haltı yiyebilirdi.Zaten aşırı muhafazakar olduğunu Manhattanda çoğu kişi bilirdi.Bu yüzden aslında şüphelenmek anlamsızdı.Ama sonraki cümlesi beni derinden etkilemişti.Ne olursa olsun karşımdaki en yakın dostumdu ve bir ablaydı.Ben de bir zamanlar öyleydim.Bunu düşündüğümde de aklıma kendi kardeşim geldi.O da benimdi.Ben de o zamanlar ona kimsenin zarar veremeyeceğini söyler dururdum.Gözümün önünde ezilmeden önce...Haklıydı.Belki de hiçbir şey olmazdı ama kendi kardeşim hayatta olsa ben de endişelenirdim.Hem de bir dakika bile düşünmeden ilk uçağa atlar , basar giderdim Fransadan.Düşündüğümde yarın her yeri dolaşabilirdik.Sabahtan istediğimiz gibi golfe çıkar ve sonra koşardık.Saat öğlen onikiyi gösterdiğinde serinlemek için otelin havuzuna giderdik.Akşam üzerine doğru Fransanın gezmeye doyamayacağımız ama yarıda bırakmak zorunda kalacağımız alışveriş merkezine giderdik.Ve son olarak da belki akşam üzerine doğru diskoya uğrardık.Eğlenebileceğimizi sanmasamda en azından bir kaç kadeh kaldırırdık.Gece otelde kalmak yerine uçağa atlardık ve orda uyurduk.İyi plandı.Bunu Alexis'e sunacaktım.Restoranttan çıktık ve otelin ortasından katlara uzanan o sarı asansörlerden birine bindik yine.Bu akşam keyfimizin kaçtığı yeterdi.Duş alacaktım ve sonra yatacaktım.Odaya girdiğimizde Alexis doğruca banyoya girdi.Ben de bu fırsatta telefonumu açıp açmamakta git geller yaşıyordum.Acaba ? dedim kendi kendime.Gerçekten iyi bir şey olamaz mı ? Ne olsa Fransadan erken dönecektik.Bu yüzden telefonumu açmaya karar verdim.Pin kodunu girip ekran açıldığında "1 Yeni Mesaj" yazısına bakıp dudaklarımı büktüm.Parmağımı yazının üstüne götürdüm ve hafifçe dokundum.

" En kötü zamanda mı ortadan kayboldun demeliyim? Mose yeni hastahaneden çıktı, durumu iyi, birazcık ölmeye çalışmış, ama tabi ki benden kurtulamadı. Hangi cehennemdesin? "

Hastane,Mose,iyi,kötü,ölmek,çalışmak,kurtulmak...Aklıma bin türlü şey geldi.Bathory ailesinden ikinci sıkı fıkı olduğum insandı Mose.Ne düşünebileceğimi bilmiyordum.Kendine ne yapmıştı ? Ne zaman ? Ve en önemlisi bunu neden yapmıştı ? Kim neden olmuştu ? Ellerimin titrediğinin farkındaydım.Önce iyi olduğu için kendimi yatıştırmaya çalıştım.Fobilerimden biri de sevdiğim insana kötü bir şey olmasıydı.Kardeşimin kazasından sonra bu bende fobi halini almıştı.

"NE ?! NEDEN ?!! İnanmıyorum.Fransadayım Ach.En kısa zamanda orada olurum.Şimdi durumu nasıl ?"

Yazabilmiştim acele acele.Çok geçmeden cevap geldiğinde meraktan çatlamak üzereydim.Neler olduğunu gelince konuşacakmışız.Tanrım ! Lanet olsun dedim içimden.Oturduğum sandalyeden kalktım ve beyaz yatağımızın çarşafını çekip fırlattım.O kadar sinirliydim ki bunu anlatamazdım.Ellerimi yumruk şeklinde sıktığımı avuç içlerim acıyınca fark edebilmiştim.Pembe yastıkları aldım ve çekiştirip camlara fırlattım.Bir tatil bile çok görülüyordu.Oraya gidecektim.Her şeyi yoluna sokucak ve kendimi bir gökdelenin üstünden kendimi atacaktım.Ya da daha farklı kurtulma yöntemleri deneyebilirdim.Yatağın ortasına dizlerimin üstüne oturdum ve ellerimle kulaklarımı kapayıp bağırmak istedim.Alexis , deli olduğumu düşünebilirdi.Gerçi bunu zaten düşünmüyor da değildi.Yataktan hıncımı aldıktan sonra Alexis banyodan çıktı.Bornozunu hatları düzgün vücuduna dolamış ve baş havlusunu da alelacele başına geçirmiş bir vaziyetteydi.

"Mose." dedim."İntihara kalkışmış."

Yutkundum.Alexis'e söz vermeseydim şu an tozlar burnumdan ciğerlerime süzülüyor olurdu.Lanet olsun.Lanet olsun.Bu onun ne kadar umrundaydı bilmiyordum.Kabullenmese de hatta yüzüne bile bakmasa da , evet , ablasıydı.Alexis istifini bozmamıştı ama içten içe bir şeylere sövdüğünü anlayabiliyordum.

"Planlarımızın tümünü yarına sıkıştırmak zorundayız.Şimdi..Yarın geceye bir uçak ayarlıyorum ve lanet olası Manhattan'a geri dönüp neler döndüğünü anlıyoruz !"

dedim sinirimi yatıştırmak için ayağımı sallarken.Geçen beş dakikanın ardından kendime gelmiştim.Endişelenmeyecektim çünkü sonuçta herkes iyiydi.Bu tatil üzülmemem içindi ve üzülmeyecektim.Eski güçlü ben olacaktım.

Gw telefonda hiddetle bir şeyler yazıyordu. Meraklanmıştım.
"Mose." dedim."İntihara kalkışmış." dediğindeşok oldum, ama istifimi bozmadım. Chelsea partyde onun yanındaydı ve gerçekten benziyorlardı. Bedenleri değil belki ama ruhları arasındaki benzerliği bir telepat gibi okumuştu Alexis. Babasının yüz hatlarına sahipti. Soyadına okul listesinde defalarca bakmıştı. Aynı. Bathory! Ve şimdi kardeşi saplantılı bir pisliğin ellerindeydi ve ablası ise hastahanedeydi. Babasının ablasının yanında olmadığınada emindi Alexis.
Gw "Planlarımızın tümünü yarına sıkıştırmak zorundayız.Şimdi..Yarın geceye bir uçak ayarlıyorum ve lanet olası Manhattan'a geri dönüp neler döndüğünü anlıyoruz !" dediğinde ne demesi gerektiğine karar veremedi. Tatil zaten mahvolmuştu. Ailesi için endişelenirken nasıl eğlenecekti? Yaptıklarından nasıl zevk alacaktı? Belkide bu gece dönüp bir gün gerçekten sorun çıkmayacak bir gün gelip gerçekten eğlenebilirlerdi. Gerçi Manhattan'da sorun yaratmadan duramazdı kimse.
"Yarın eğlenebileceğimizi mi sanıyorsun?" diye sordu Alex hüzünlü bir sesle. Gw cevap vermedi. Oda biliyordu eğlenemeyeceklerini. Alexis telefonunu çıkardı ve Arwin'i aradı. İlk çalışta açmıştı. "Buyrun hanımefendi." dedi Arwin. " Jeti alıp otelin çatısına indir. Gerekli izinleri çıkartmaya gidiyorum. " dedim. Arwin onayladığında kapattım ve Gw'e döndüm. "Bir gün bu yarım kalmış tatilimizi tamamlayacağız." dedim söz verir gibi. Ben zaten bavulumu açmadığım için Gw'nin bavulunu toplamasına yardım ettim. Bavullarımızı alıp aceleyle girişe indik. Gw birsürü kişiyle konuştu ve bol para dağıttı ama sonunda iniş iznini aldı. Aceleyle çatıya çıktık. Arwin tam vardığımızda inişe geçmişti.
Jet devasa dama indiğinde arkamızı dönüp muhteşem şehre baktık. Çatıdan her yer görünüyordu. "Geri geleceğim." dedim yine söz verir edasıyla. Gelecektim. Ve Gw'e dönüp gülümsedim. Cesaret verici bir gülümsemeydi bu. Jete bindik ve ben derin bir uykuya daldım.
Rüyamda Paris'teydim. Mesajlar yoktu, endişeler yoktu. Sadece Gw ve ben.. Mini golf oynuyoruduk. Gülüyorduk.
Jetin inmesiyle rüyamdan uyandım. Jetten indiğimde Manhattan'a iğrenen ve nefret dolu gözlerle bakıyordum. Hiç özlememiştim bu bir gerçekti. Chels'i bulmalıydım. Ayrılmadan önce Gw'e "Mose'la ilgili her şeyi bana anlat. Lütfen!" dedim yalvarır gibi. "Ve onu görmek isteidğimi söyle. Ne zaman olursa." ve biricik dostuma sarıldım. Ve kendi yollarımıza gittik..

Alexis - 45 şöhret puanı 9 dolar
Gwenyth - 50 şöhret puanı 10 dolar
Meg- 10 şöhret puanı 2 dolar