Meg = Acı

1. UCUBE
.... Kaçıncı nefesimidi unuttum. En son 10.256 'da kalmıştım. Tüm bunları yerimden kalkıp üvey anne bozuntusunun kafasını koparmayayım diye yapıyordum. Cd çalarımı aldım ve sesini kulağımı acıtasıya kadar açtım. Bu yöntem hiç olmazsa düşünmemi engelliyordu. Pantera' nın Im Broken şarkısına bağırarak eşlik ediyordum. Gözüm tırnaklarıma takıldı. Siyah ojelerimin yarısını kemirdiğimi farkettim. Umrumda bile değildi. Benim bu dünyada umrumda olan tek şey vardı ; kardeşim Ian. O daha 8 yaşındaydı. Onun için her şeyi yapardım. Bunları düşünürken Ian içeri girdi. " Hey Meg! " dedi. Bunu ağzının hareketlerinden anlamıştım çünkü müzikten bir şey duyamıyordum. Kulaklıkları kulağımdan çıkarttım ve " Aç mısın tatlım? " dedim. Başını evet anlamında salladı. Oturma odasına gittim ve o pislik kadına dönüp " O aşağılık k***nı kaldır ve bir işe yara. Git Ian' a yiyecek bir şeyler hazırla. " dedim.Pislik kadın babama dönüp " Şuna bir şey söyle! " diye bağırdı. Babam sakin ve sessiz bir şekilde " Sadece yemek hazırlamanı istedi. " dedi. Üvey pislik tartışmaya başladı. Dayanamayıp -kapıyı çarparak- dışarı çıktım.Ben ne yapacaktım? Yürürken kırık bir ayna buldum. Yerden alıp yüzüme baktım. Ne kadar ucube olsam da güzeldiö. Ama bu hiç mi hiç umrumda değildi. Sarı, dalgalı saçlarımın aralarında hafif açık kahve rengi tutamlar vardı. Saçlarım belime kadar uzamıştı. Yeşile kaçık ela gözlerim vardı. Boyum sadece 1.64' tü. Küçük bir burnum ve küçük bir ağzım vardı. Cildim pürüzsüzdü. Tenim inanılmaz derecede beyazdı. Beni neden ucubeye benzettikleri ortadaydı. Benden daha ucube olan vampirlere benziyordum. Ama ben hiç onlar kadar zavallı olmadım. Yada güçlü mü demeliyim? Her ne kadar ucube olsam da kimse bunu sözel olarak dile getiremezdi. Getiren olduğu zaman ya burnunu kırardım ya da gözünde morluklar bırakırdım. Ben kendi kabuğumda yaşamayı severdim. Aynayı hızla yere attım. Ben asla onlar gibi ucube olmayacaktım. En azından maxi ucube. Şöyle bir üstüme baktım.Siyah pantolon, siyah t-shirt, siyah converse 'ler. Kendi kendimi isterik bir kahkaha attım. Beni gören satanist falan sanırdı herhalde. Kahkaham yankılanınca irkildim ve etrafıma baktım. Yürüye yürüye bir tünele gelmiştim ve iğrenç rutubetli bir tüneldi. Açıkcası tırsmıştım. Burada vampirlerden daha maxi ucubeler olabilirdi. Geri geri gitmeye başladım. Ama bir hırlama sesi beni durdurdu. Bir ses daha duydum. Bu maxi zengin, maxi ucube ve kat kat maxi yakışıklı Chris' ti. " Meg git! Koş! " diye bağırıyordu. Ne olduğunu görmek için arkama döndüm. Ucube Chris' le Ayın çocuklarından biri çarpışıyordu. Chris 1.90 boylarındaydı. Ayın Çocuğu ise neredeyse 4 metre vardı. Kusmak istiyordum. Sesimi de aklım gibi bulamıyordum. Birden Ayın Çocuğu bana baktı. Chris beni sertçe duvara itti. Duvara yapıştım ve sanki duvar beni içine alabilecekmiş gibi ittirip durdum. Ayın Çocuğu hırlayarak Chris' e döndü. İğrenç kurt şeklindeydi ve kop koyu yeşil gözleri ve maxi iğrenç uzun pençeleri vardı. Chris' in mavi gözlerinde korkuyu aradım ama yoktu. Yerine nefret doluydu. Ayın çocuğu Chris' e bir pençe savurdu ve onu 10 metre ileri fırlattı. Ayın Çocuğu tiksinç yüzünü bana çevirdi ve sonra hızla göğsüme bir darbe indirdi. Göğsümden belime kadar derin ve iğrenç bir yara açtı. Kemiklerim kırılmış, uzuvlarım parçalanmıştı. Acıyla bağırarak yere düştüm. O kadar çok kan vardı ki. Chris benim çığlığımla Ayın Çocuğuna atıldı ve boynundan bir parça koparıp tükürdü. Ayın Çocuğu acıyla çığlık atarak arkasını döndü ve gözden kayboldu. Koyu yeşil kanı yerde kalmıştı ve benim kırmızı kanımla karıştı. Chris hemen yanıma geldi. Gömleğini parçalarcasına çıkardı ve yaralarımın üstüne hafif hafif bastırarak kanı durdurmaya çalıştı. Hareketsizdim. Sadece görebiliyor ve bağırabiliyordum. Bunların dışında tüm hislerimi kaybettim. Acı dışında. Chris' in mavi gözlerine baktım acıyı görebiliyordum. Bu soğuk yaratığında acıma duyguları varmış diye düşündüm. Yaram çok ağırdı ve ben durmadan çığlık atıyordum. Gözlerimden su gibi yaş akıyordu. Sonra kanama durdu. Chris köşedeki ceketi üstüme örttü. Acı geçmiyordu ve ben Ayın Çocuklarından biri olacaktım. Vampirler gibi dönüşüm süreci 3-4 gün değildi. 5-6 saat içinde dönüşecektim ama çok daha acılı olacaktı. Sanki hem yakılıyor, hem kesiliyor, hem vuruluyor hem de arabanın altında milyonlarca kez eziliyordum. Acı keskindi. Acı hiç yaşamadığım kadar büyüktü. Sadece beğırıyordum ama fısıltı halinde acılı çığlıklar. Chris' i görebiliyordum. Yanıma oturmuş dizlerini gövdesine çekmiş, ellerini dizlerine dolamış deli misali öne arkaya sallanıyordu. " Ne yapabilirim Meg ? Bir şey söyle! " cümlelerini tekrar edip duruyordu. Bir yandan fiziksel diğer yandan psikolojik acı çekiyordum. Chris' i böyle görmeye dayanamıyordum ve sesimi olabildiğince kısmaya çalıştım. Chris' i üzmemek için. Güzel mavi gözleri acıyla kısılmıştı. Kahverengi hafif uzun saçlarıhala çok güzel ve hacimliydi. Uzun boyuna yada kaslarına rağmen şimdi çok güçsüzdü, zayıftı, kolay hedefti. Güzel dudakları acıyla dümdüz bir çizgi haline gelmişti. Burnu her zamanki gibi kusursuzdu. Cidden kusursuzdu. Tünelden titrek bir ışık yayılmasaydı bunları göremezdim. 1-2 saat sonra acım arttı. Artık her hücreme ayrı ayrı işkence ediliyordu. Kendimi tutamıyordum. Artık çığlıklarım yüksek sesli ve tizdi. Chris de çıldırma noktasına gelmişti. Bağırarak " Meg bir şey söyle! " dedi. Tekrarladı. Elimi zorla ona doğru kıpraştırdım. Zorlukla " Chris." diye fısıldadım. Uzanıp elimi tuttu. O zama onun ağladığını farkettim. Demekki taş gibi vücudu duygularına yansımamıştı. Kanımı emmek istememişti çünkü darbe aldığım an kanım kötü kokmaya başlamıştı. Zorla " Ben... ben ölüyorum Chris. " dedim. Sesim titrekti. Chris çatlak ve boğuk bir sesle " Hayır Meg ölmüyorsun. " dedi. Kendimi yine zorladım " Keşke... keşke ölseydim. Bu... bu ölmekten daha... kötü. " diye fısıldadım. Elimi sıktı. " Anlıyorum. " sesi anlayış doluydu. " Hoşçakal. " dedim fısıltıyla ve uçsuz bucaksız karanlığa kaydım.