Eski Bir Dostu Bekler Gibi..

*Jocasta O. Seatlait
*Jamié C. Estaign
*14.30

Apartmanın giriş kısmındaki ilk üç merdiven de duraksadım. Kaldırımda hızlı hızlı ilerleyen Manhattan sakinlerinin telaşlı halleri yüzümde küçük bir tebessüme neden oldu. Çoğunun ellerinde cep telefonu hareretli bir tartışmadaydılar. Özenle yaptığım saçlarımı bir kere daha kontrol etmek üzere apartmanın kapısına döndüğümde şu apartmana girip çıkarken sürekli gördüğüm yakışıklı çocuk arkamda, geçmemi bekliyordu. Kabalık etmiştim. Orada öyle dikilemezdim. Ve oda beni uyarmamıştı. Basamaklardan kaldırıma indim. Yüzünden anlayamadığım bir sırıtış vardı. Mahcup bir halde gülümsedi. "Çok özür dilerim." Gülümsemesi ukala bir hal aldığında bunu yapmamam gerektiğini anladım. Belki de cevap vericekti. Ama bu sefer de ben bir kabalık yaparak arkama bakmadan ilermeye başladım. Güne bu kadar uyuz başlamam sinir bozucuydu. Her ne kadar yakışıklı olsada oda diğerleri gibiydi işte. Derin derin nefes alarak sakinleşmeye çalıştım. Ukala insanlardan oldum olası nefret etmişimdir. Ve özel olarak sanki, hepsi gelip beni bulurlar. Farketmeden de olsa adımlarımı hızlandırmıştım. Nereye gittiğim konusunda bir fikrim yoktu. Sadece ilerliyordum işte. Kalabalıktan dolayı fazla hızlı yürüyemiyordum ama oturcak hiçbir cafe bulamıyordum. Öğle olması nedeniyle hepsi takım elbiseli bay ve bayanlarla doluydu. Düz bir surat ifadesiyle yemeklerini yiyip muhabbet eden insanların arasına girmek istemedim. Aklıma bir fikir gelmese de burnuma müthiş bir koku geliyordu. Kahvenin yumuşatıcı kokusu.. Gerginliğimi unutarak köşeyi döndüm. Starbucks tüm ihtişamıyla insanı kucaklıyordu sanki. Vakit kaybetmeden içeri girdim. Dükkanın en dibindeki kasalara gidip nescafe istedim. Ücretini ödeyip, nescafemi elime aldıktan sonra dükkana göz gezdirdim. Her zaman tanıdık birileri olurdu. Demin yanından geçtiğim masalardan birine gözüm takıldı. Tanıdık bir yüz! Jocasta! Tanrım, şu an için görmek istediğim tek kişi. Arkası dönük oturmuş dışarıyı seyrediyordu. Arkadan yaklaşıp nescafemi masasına bıraktım. Ne olduğunu anlamadığı için bana doğru dönücek gibi oldu ama izin vermedim. İki elimi yavaşça gözlerinin üzerine koyup kulağına eğildim. "Bil bakalım ben kimim?" Yaptığım şey çok çocukça olsada onunla bu şekilde eğlenmeyi çok seviyordum. Belki de ikimizin en masum yanı birbirimizdik..

Gecenin yorgunluğunu üzerinden atmanın en iyi yolu Starbucks'a giderek bol köpüklü bir Cappucino içmekti onun için. Yani aslında yorgunluğu üzerinden atmak için genelde daha sert bir kahve içsede bugün böyle istiyordu canı. Üzerine günlük bir kıyafet giyerek çıkmıştı evden. Tam çantasının içinden arabasının anahtarını çıkaracakken havanın güzelliğine ve içindeki neşeye kapılarak yürümeye karar vermişti. İlerlediği Manhattan sokaklarında insanların ne kadar meşgul olduğunu gördükçe siniri bozuluyordu. Yeni teknolojilerden başka birşey düşünmüyordu bu insanlar. Telefonlar, laptoplar, IPhone'lar... Yakında doğa üzerine birşey kalmayacaktı herhalde. Starbucks'a varmadan içinde yapılan miss gibi kahve kokusu o civarda bulunan sadece birkaç köşeyi sarmıştı. Kokunun etkisi kahve içme isteğinin üzerine daha bir yoğunlaştırmıştı onu. Cam kapısını iterek içeriye girdiğinde köşe başında duyduğu kahve kokusunun, şimdi daha da bir ağır ve etkileyici değişik aromasını çekmişti içine. Bir cappucino isteyerek parasını ödemişti. Henüz öğle olmadığı için insanlar burayı tıka basa doldurmamıştılar. Bunun için oturacağı yeri seçmekte özgündü. Sırtı yeni gelen insanlara ve kahve siparişi için sıraya geçenlere dönük bir şekilde dışarıyı gözetleyen bir masaya geçmişti. Böylelikle güzelce kafasını dinleyebilecekti. Cappucino'sundan bir kaç yudum almıştı ki, Starbucks'un dolmaya başladığını görmüştü. İlk başka kalkmayı planlasa da, buranın keyfini çıkardıktan sonra gitmeye karar vermişti. Yavaş yavaş doluşan insanlar, gözetlediği sokağın önünü kapıyordu adeta. Yavaş yavaş içmekte olduğu Cappucino'sundan bir yudum daha içtikten sonra, sıcaklığın yavaşça midesine inişini hissederken çantasından telefonunu çıkarmıştı. Birkaç yere baktıktan sonra telefonu gerisin geriye yerine koydu. Masasında duran kahveye uzanacakken birinin masasının üzerine kahve koymak üzere olduğunu gördü. Tam arkasını döncekken bir çift elin onu engellemesi ile gelenin kim olduğunu tahmin etmişti bile. Jamié... Arkadaşının kim olduğunu sorgulayan sorusu üzerine yüzüne kocaman bir gülümseme yayıldı Jocasta'nın. Gülümsediği dudaklarının arasından kızın ismi sızdı.

"Jamié!"

Adımı duyduktan sonra neşeli bir kahkaha attım. Nescafemi alıp Jocasta'ya minik bir öpücük bıraktıktan sonra karşısındaki sandalyeye oturdum. Uzun zamandır görüşememiştik. İkimizinde kendine göre nedenleri ve yapıcak bir sürü işi vardı. Yaşadığımız hayat diğer insanlarınkin den çok farklıydı. Dostlarımıza ayırcak zaman bulmak neredeyse imkansızdı. Herkes kendi teranesindeydi. Kahvemden bir yudum aldıktan sonra gülümsedim. "Jocasta! Nerelerdeydin tatlım? " Ses tonumun bu kadar neşeli çıkmasına kendim bile şaşırmıştım. Son günlerde kafam o kadar karışıktı ki en son ne zaman keyifle biriyle muhabbet ettiğimi hatırlamıyordum. Bunlara bir de okulla ilgili sorunlar eklenince iyice sıkıcı biri olup çıkmıştım. Yetiştirmem gereken bir sürü iş ve ödev vardı. Kurtulmam gereken kanunsuzluklar ve zehirler. Kanunsuzlukların her zaman çözümü vardı. Ama zehirler.. Kurtulması zor birer bataklıklardı. Ve ben o pisliğe çoktan bulaşmıştım. Duygularımdaki sıkıcılığın yüzüme vurmasını istemiyordum. Sahtede olsa yüzüme bir gülümseme takındım. Jocasta cevap vermeden bir kere daha konuşmaya başladım. Onu özlediğimi söylemem gerekiyordu. Düşüncelerimi değiştirmem başka bir yöne odaklamam lazımdı. "Özlettin kendini, insa en azından bir mesaj atar." Yüzüme bu defa da sahte bir hüzün takındım. Jocasta'ya gücenmemiştim. Ona asla kırılmazdım ama buruk olduğumu bilmesi gerekiyordu. Verebilceği cevapları düşündüm. Oda büyük ihtimalle bana burulmuştu. Ondan beklediklerimi bende yapabilirdim ama yapmamıştım. Kahvemden bir yudum alıp cevabını beklemeye koyuldum.

"Jocasta! Nerelerdeydin tatlım?"

Ses tonundaki neşeden Jamié'nin de neşeli olduğunu hissedebiliyordu. Bugün gerçekten güzel bir gün olmuştu onun için. Güzel bir kahvenin ardından sevdiği arkadaşı... Sırıtarak bakıyordu Ovn, Jamié'ye. Tam cevap verecekti ki arkadaşının sesi bölmüştü tekrar. Özlendiğini belli eden Jamié'nin cümlesinin üstüne biraz düşündü Ovn. Neden aramamıştı diye... Tabii ki bu haplar yüzünden. Kimseyi umursamadan, kimseyle ilgilenmeden yaşamak zorunda kalmıştı. Okula geldiği günlerde bile R'dan başka kimse ile konuşmuyor, bir köşede oturup birşeyler içiyordu. Ama en son geçirdiği olaylardan sonra derisi kalınlaşmıştı adeta. Artık birşeyler eskisinden daha az umursuyordu. Bazı şeylere eskisinden daha az değer veriyordu. Kendini dalgın hissetmişti Ovn. Arkadaşının sözlerine uzun bir süre cevap veremediği için heme kahvesine yönelmişti. Bir kaç yudum kahvesinden içtikten sonra başka bahaneler uydurmaya başlamıştı.

"Sanırım senin numaran bende yok."

Çok güzel bir neden olmasada gerçekten yoktu. Ovn'a göre güzel bir neden değildi aslında bu. Çünkü arkadaşı ona kendini özlettiğini söylerken mesaj atmaktan falan bahsetmişti. Numarası olmadığı için mesaj falan atamazdı. Konuyu değiştirmek istiyordu Ovn. Bu işine gelirdi.

"Neyse çıkarken alırım numaranı. Eee, sen neler yaptın anlat bakayım!"

Arkadaşıyla geçirdiği eski günleri hatırlamıştı bi' anda. Birlikte yaptıkları muzurlukları. Bir keresinde bir partide yaptıkları çılgınlıklar. Ovn'un annesinden taşınmadan önce olanlar... Zaman ne çabuk geçmişti. Bu en güzel günler şimdi sanki Ovn'a çok uzak birer anıydı. Belki bugün, yeniden bir araya gelmeleri Manhattan için mükemmel olabilirdi. Eğer bugün bir daha ayrılmamak üzere buluşmuş olsalardı, Manhattan'ın bu sıkıcı ve iş üstünde hâli giderek değişecekti. Çünkü bu iki kızın birleşimi atom çekirdeğine benzerdi. Birden patlayiverir, dikkat!

Böylesine tekrar bir araya geldiğimiz günü kendime zarar vermek için yaptığım salaklıkları anlatarak geçiremezdim. Birbirimizi özlediğimiz için sorduğumuz ufak sorulardı işte. Ben cevap verdikten sonra değerleri yitip gidecek, yeni bir sohbet başlıycaktı. Ovn.'unda bu konunun üstünde fazla durmuycağını düşünüyordum. Masanın üzerinde duran ellerimi yavaşça nescafe bardağının etrafına koydum. Ellerim ısınmaya başlamıştı. " Iıımmmmm. Nerden başlasam bilemiyorum. Bir insan o kadarlık süre zarfında koskoca bir hiç yaptığını nasıl anlatır ki? " Bu soruyu rahat şekilde atlattığımı düşünüyordum. Bardağımı ağzıma götürerek kahvemden bir yudum aldım. Ellerim artık sıcaklığa dayanmıyordu. Tekrar masanın üzerine, eski yerine bıraktım. Ovn.'la tekrar bir araya gelip çılgınlık serilerimize yenilerini eklemek çok iyi olabilirdi. Ama Ovnerta'nın bu konuda ne düşündüğünü bilmiyordum. Çevremdeki insanlarda gözlemlediğim birşeydi ki bu yıl herkese için olgunlaşma yılı olmuştu. Ovn.'u azıcık tanıyorsam şu olgun olma meselesi benim gibi onu da hiç etkilememişti. Masada boşta duran elini yavaşça benimkilerin arasına aldım. Herzaman olduğu gibi yumuşacıktılar. Ovn. ne olduğunu anlamasada yüzüme aptal bir sırıtış yerleşmişti. " İlk defa birine onu özlediğimi söylerken yalan söylemiyorum Ovn. Beenn.. " Beynimde doğru kelimeleri doğru yerlere yerleştirmeye çalıştım. Ovn. hala suratıma bakıyordu. " Bizi özledim.. Dostluğumuzu... " Ve seninle geçirdiğimiz o güzel günleri, diye eklemeyi çok isterdim ama her yanımı duygusallık kaplamıştı. Boğazımdaki yumru konuşmama izin vermiyordu. Duygularım yine beni en hassas anımda yakalamış, dostluk meselelerimi kullanarak ağlatmaya çalışıyordu. Bunu yapmadım. Saçma olurdu. İnsanlar birbirlerini özlediklerinde ağlamamalı. Çözüm bulmaya çalışmalı. Tıpkı benim şu anda yaptığım gibi. Tekrar eskisi gibi sıkı dost olmak kimse için zor olmamalı.

"İlk defa birine onu özlediğimi söylerken yalan söylemiyorum Ovn. Beenn..."

Ovn'un ellerine sarılan elleri, ondan yardım ve destek ister gibiydiler. Zaten sözlerinin gerçekçiliğini ve samimiyetini hissetmişti Ovn kelimeler kulaklarına fısıldanırken. Ama yüz ifadesini değiştirmeden Jamié'nin aklında düzenlemeye çalıştığı kelimelerin dudaklarından çıkmasını bekliyordu. Hem konuşmak hemde onun da bu konuda ne kadar samimi olduğunu göstermek için. Nihayet beklenen kelimeleri dile döküyordu Jamié.

"Bizi özledim.. Dostluğumuzu..."

Ovn'da özlemişti. O çılgın günleri, insanların onlara bakışlarını umursamadan yaptıkları çılgınlıkları, geçirdikleri o güzel günleri... En önemlisi de gerçekten onun nasıl hissettiğini anlayan biriyle dertleşmeyi özlemişti Ovn. Dostluğu... Kendi gözlerinin Starbucks'un loş ışığında parladığını göremese de hissedebilmişti. Çünkü sözler üzerine gözleri dolmaya başlamıştı. Boğazında oluşan yumruyu yutkunmaya çalışırken gözlerinin ıslanmasına engel olamamıştı. Jamié'nin elinin sarmış olduğu elini kaldırdı ilk başta. Ardından o ellerini Jamié'nin ellerinin üzerine koydu ve onlara destek verir gibi sıktı.

"Bizim gibi bir dostluğu nasıl özlemeyelim ki?"

Ovn'un şimdiki dostlarıyla iyi anlaşmasının tek nedeni kendi kafasından olmalarıydı ama önceden de dediği gibi Jamié farklıydı. Şimdi çevresinde olan tüm dostları veya arkadaşları Ovn'un çılgınlıklarını garip karşılayabiliyordu ama Jamié öyle değildi işte. O da Ovn gibi hatta daha da çılgın birisiydi. Bu sene tüm Constance Billard'ları saran şu olgunluk olayı ikisine işlememişti. Tek değişen şey Ovn'un bağımlılığıydı. Arkadaşının sıcacık ellerini elinde hapsederken, bağımlılığının birden aklına gelmesi gözlerinin donmasına ve vücudunun soğumasına neden olmuş gibiydi. Donmuş gözlerinde biriken bir iki damla yaş boncuk misali aktıktan sonra yerini kuruluğa bırakmıştı. Elinin ısısı Jamié'nin elinden soğuk olduğunu hissedebiliyordu. Arkadaşına yalan söylemiş gibi hissediyordu kendini. Ama yalan söylememişti. Zaten son zamanlarda hiç görüşmüyordular. Yalan değil hiç birşey söylememişti. Eğer görüşmeye devam ederlerse bu konudan mutlaka bahsetmeliydi Jamié'ye.

Tek istediğim aramızın eskisi gibi olabilmesiydi. Ovn. itiraz etmezse öylede olucaktı. En azından denerdik. Bunun için elimden geleni yapardım. Hatta daha fazlasını! Hiç olmadığı kadar özlem çekiyordum eski günlerimize. Tekrar çılgınlar gibi eğlenmek istiyordum. Dilediğimizi yapabilmek ve bu şehre hala burda olduğumuzu göstermek. Onunda geçirdiğimiz güzel zamanları özlediğini duyduğumda sevinmiştim. Zira görüşmediğimiz günlerde böyle bir dostluğun hiç özlenmediğini düşünmek acı vericiydi. Ellerimi avcuna aldığı için bir ara ellerinin soğuduğunu fark ettim. Duygularında bir değişim olmuştu. Her zaman böyle olurdu. Duygularındaki değişim o istemesede vücuduna yansırdı. Onu bu şekilde donduran düşüncenin ne olduğunu merak ediyordum. Canının yanmasını istiyceğim en son insandı. Bunun olmaması için herşeyi yapardım. Bu ikili yeniden beraber olucaksa bana anlatması gereken çok şey olucaktı. Onu uzun bir sorguya çekicektim. Fakat önce halletmemiz gereken bir şey vardı. " İzin ver Ovn. Tekrar yanımda olmana izin ver! " Son cümlemi çok hiddetli söylemiştim. Sinirden değil bunu çok istediğimdendi. Derin bir nefes aldım. Şu an için aldığım nefes bile boğazımı yakıp , canımı acıtmaya yetiyordu. " Eskisi gibi olalım. Bunu başarabiliriz. " İkimiz yan yana olduğumuzda becerebilemeyeceğimiz hiçbir şey yoktu. Bunu sadece biz değil herkes bilirdi. Artık beraber takılmamamız büyük dedikoduya neden olsada tekrar bir olduğumuzu görmek insanlar arasında daha büyük bir dedikodu malzemesi olurdu. Sokağa çıkarak ilk çılgınlığımızı gerçekleştirmek ve düşmanlarımızı -bu konuda bizden çok çeken insanlar vardı- huzursuz etmek için yanıp tutuşuyordum. Çok fazla heveslenmiştim. Ovn.'un bunu istememe durumu vardı birde. İçimi saran hüzünle suratım ekşidi. Dudaklarım düz bir çizgi halini almış Ovnerta'nın iki dudağının arasından çıkıcak kelimeleri bekliyordum. Lütfen olumlu olsun, diye sessiz bir dua göndermiştim tanrıya içimden.

"İzin ver Ovn. Tekrar yanımda olmana izin ver!"

Kelimeleri kullanırken ne kadar vurguladığını hissedebiliyordu Ovn. Ardından hızlı nefes alışlarını. Tekrar bir araya gelmek fikri Ovn ne kadar istese de olmayabilirdi. Bağımlı birini kaldıramayabilirdi Jamié. En kötüsü bağımlı olduğunu öğrendiğinde Ovn'dan soğursa eğer bu Ovn'un canını çok yakacaktı. Bunun için emin değildi işte bahsedip bahsetmemekten. Arkadaşının dudaklarından çıkan bir diğer cümleler dağıtmıştı düşüncelerini.

"Eskisi gibi olalım. Bunu başarabiliriz."

Başarabilirler miydi gerçekten? Belki herşey ortaya dökülürse, birbirlerinden gizli saklıları kalmazsa... Ama bu pek kolay birşey değildi. Tamam bağımlı olduğunu söylemek kolay olabilirdi ama kabullenmekte var işin içinde. Peki ya Jamié? O Jocasta gibi hiç mi kötü bi' işe bulaşmamıştı. Jocasta bile bulaşmışken... Normalde çok sessiz sakin ve Jamié yokken kendi çapında eğlenen bu kızı nasıl haplara ve uyuşturucuya alıştırmışlardı. Bunu Jocasta bile hatırlayamıyordu. Hatırladığı şeyler daha güzeldi. Geçmişini hatırlıyordu mesela. Her koşulda dile getirmekten çekinmediği Jamié'yle geçirdiği günleri. Onun yanında her zaman gülebildiğini... Şimdi bu içtiği haplar sayesinde anlamsız gülüyordu güldüğü zaman. Çünkü beyni gerçekçilikten uzaklaşmıştı.

"Bak Jamié, bunu başarabileceğimizi biliyorum ama..."

Gittikçe kısılan sesinin sonlarında kalan bu bağlacın devamını Jamié'nin ısrarla merak edişinin farkındaydı Ovn. Israrla cevap bekleyen arkadaşına eksik kalmış cümlesinin devamını söylemeden önce kelimeleri kafasında ölçüp biçmişti. Bundan emin miydi? Kendine sorduğu ilk soru buydu. Bunu söylediğinde Jamié'nin kimseye söylemeyeceğini biliyordu, sorun o değildi zaten. Jamié, en yakın arkadaşı bunu öğrendiğinde soğusa da onu yanlız bırakmayacaktı. Biliyordu. İşte bunun için devam etmeliydi cümlesine. Derin nefes alıp verdikten sonra eğmiş olduğu gözlerini kaldırarak Jamié'nin gözlerinin içine baktı.

"Bazen insanlar istemediği şeyleri yaparlar. Bu istemedikleri şeyler onların en olumsuz düşündüğü zamanda yada en muhtaç olduğu zamanda gelir. Bende böyle bi zamanda ilk önce uyuşturucuya başladım. Ardından haplar ve eroin... Şimdi bir bağımlıyım..."

Sözlerinin ardından gözlerinden dökülen yaşlar masanın üzerine yansıyan güneşin ışıkları ile parlak birer elmas gibi duruyordu. Jocast arkadaşının nasıl bir tepki verdiğini görmek istemediği için eğmişti başını. Neler diyeceğini duymak için bekliyordu sessizce. Elini onun elinin üzerinden çekecekti; eğer bir süre daha sessiz kalırsa. İstemediği şey olacak gibiydi. Bu nedenle, zaten değişen duyguları sayesinde buza dönmüş olan elini çekmeye hazırlandı. Tam elini çekecekken Jamié'nin onu durdurmasını ve onun her zaman yanında olacağını söylemesini o kadar çok istiyordu ki. Anlatmak için kelime bulamıyordu kendine. İstek? Arzu? Hayır, hiçbiriydi. Arkadaşına olan "sevgi"siydi.

Söylediklerinden sonra sanki zaman durmuş gibiydi. En iyi arkadaşımın bu pisliğe bulaştığını öğrenmek kendini bu bağımlılıktan kurtaramamaktan daha zordu. Ovn. başını öne eğmiş yüzüme bakmıyordu. Yanaklarından süzülen yaşlar bedenimde uyuşturucu etkisi yaratıyordu. Her yanımın uyuştuğunu hissedebiliyordum. Tek uyuşmayan yer ellerimdi. Oda Ovn.'un ellerinin sayesinde. Ellerimi yavaşça onunkilerin arasından kurtardım. Yanlış anlayabilirdi. Bu yüzden hareketlerimin çabuk olmasına dikkat ederek ellerimi yumuşak yanaklarında gezdirdim. Göz yaşlarını silmekten daha çok şey yapmak istiyordum. Ağlamamasını sağlamam lazımdı. "Bunun üstesinden beraber gelmemiz gerekicek." Bakışlarımı Ovn.'dan kaçırmıştım. Anlamamasını umuyordum ama sanırım anlamıştı. Neden? der gibi bakıyordu. O an cevap vermek istedim. Ama uğraşsamda dudaklarımdan kelimeler çıkmadı. Elbette ki bir sebebi vardı. Çok canım yanıyordu ve bunu durdurmak istemiştim. Daha çok canımı yakarak! "Tam sürtüklükten kurtuluyorum derken nasıl olduğu hala belli olmayan lanet bir trafik kazası yüzünden erkek arkadaşımı kaybettim. Onu seviyordum Ovnerta. Hiç kimseyi olmadığı kadar hem de. Canım yanıyordu ve bunu dindirecek tek şeyin o pislik maddeler olduğunu biliyordum. Daha ilk alışımda neredeyse komaya girmek üzereydim. Sence bunu beraber aşamazmıyız?" Çaresizce bakıyordum suratına. Eğer cevabı olumsuz olursa tek kelimesini dinlemeden uzaklaşmam gerekicekti oradan. Çünkü ondan sonrasında söyleyeceği her kelime bile içimi acıtmaya yeticekti.

"Tam sürtüklükten kurtuluyorum derken nasıl olduğu hala belli olmayan lanet bir trafik kazası yüzünden erkek arkadaşımı kaybettim. Onu seviyordum Ovnérta. Hiç kimseyi olmadığı kadar hem de. Canım yanıyordu ve bunu dindirecek tek şeyin o pislik maddeler olduğunu biliyordum. Daha ilk alışımda neredeyse komaya girmek üzereydim. Sence bunu beraber aşamaz mıyız?"

İnanamıyordu Ovn bu duruma. O da mı? Jamié de mi böyle pis bir şeye bulaşmıştı? Bu gerçekten de ilginç bir durum olacaktı. Çünkü Jamié, Ovn’la araları bozukken tam bir sürtük gibi davransa da böyle şeylere bulaşacak biri gibi durmazdı hiçbir zaman. Ama evet, onunla beraber olacaktı. Bunun üstesinden beraber geleceklerdi. Ama beraber gelmek derken onun içindi bu. Çünkü Ovn hiçbir zaman bu ilaçlardan kurtulmayı denemedi. Denemeyecekte. Çünkü bu ilaçlar onun hayatın diğer yüzüne açılan kilitli kapının tek anahtarı ve o diğer hayatı da seviyor. Bunu onaylayacaktı ama şimdilik kendisinin bırakmak istemediğini söylemeyecekti. Çünkü R bile onu bundan vazgeçirememişti. Belki Jamié de deneyecekti fakat onun da başarılı çıkacağını pek sanmıyordu Ovn. Yüzünde duran dudaklarını yüzünü saran parıltılı bir gülüşe çevirmişti ve yanağında duran Jamié’nin eline yaslamıştı yanaklarını.

“Ah, hadi ama burada böyle salya sümük durmayacağız, değil mi?”

İkisi de gülmüştü Ovn’un bu sözlerine. Ovn yüzünden akan yaşları elinin tersi ile silerken Jamié’de kahvesinden bir yudum daha almıştı. Her şeyin böyle güzel oluşu Ovn’un suratını kaplayan gülüşün daha bir artmasına neden olmuştu. Eski dostlar barıştığına göre şimdi çılgınlık zamanıydı. Ovn’un aklına gelen fikir nedeniyle ayağa fırlamış ve arkadaşının kolunu çekiştirmeye başlamıştı.

“Nereye ya? Ne oluyor?”
“Hadi. Bir fikrim var.”

Yeni bir macera onları bekliyordu. Starbucks’un kahve kokuları ile çevrelenmiş yerden uzaklaşırken birbirlerine kıkırdayan iki eski dost Manhattan sokaklarında çoktan gözlemlenmişti bile!



Rp Bitmiştir.

Jocasta O. Seatlait 5 Şöhret Puanı 25 Dolar
Jamié C. Estaign 5 Şöhret Puanı 25 Dolar