306*

Larry son kez aynaya baktı.
Aynadaki görüntüsü onu gülümsetmeye yetmişti. Alessandra kesinlikle bundan hoşlanacaktı. Öyle olmalıydı. Kaç yıl boyunca tek kelime bile konuşmadıktan sonra en azından... En azından mutlu olacaktı.
Alessandra onu hala istiyordu. Bunu bilmek Larry'i rahatlatan tek şeydi. Ayrılmaları kesinlikle bir hataydı. Peki ya Alessandra'nın yeni takıntısı? Larry sırıttı. Alt tarafı bir takıntı. Kimse kendisinin yerini tutamazdı.
Ailesinin Alessandra'ya onun İngiltere'de olduğunu söylediklerini biliyordu. Herkese aynı yalanı söylemişlerdi. Ne varki Alessandra'nın nasıl buna inandığını bir türlü anlayamıyordu.
Japonya'da geçirdiği lanet yıllar boyunca bir tek onu düşünmüştü. Bir tek!
Ve şimdi istediğini ve tüm arzuladığını alacaktı. Alessandra'nın biraz sonra kapıyı açıp içeri geleceğinden hiç kuşkusu yoktu. İçini çekip onu hatırlamaya çalıştı. Hiç unutmamıştı ki.
Koyu saçları, ve kumral teni Larry'i etkilemeye yetmişti. Teni onun tenine değdiğinde ise bir bütün haline gelmişlerdi.
Tanrı aşkına, ayrılmak da ne demekti? Hep o aptal takıntısının yüzünden, hepsi!
Kapı çaldı.
Larry yüzüne ufak tebessümünü yerleştirip kapıya doğru yürüdü. Eli kapı tokmağıyla buluşurken alması gereken tek derin nefes vardı. Aynı nefesi Alessandra kapının diğer ucunda alıyordu.
Arthur Larry Bathory kapıyı açtı.
Hoşgeldin, prenses.

Arthur geri dönmüştü. Aless'e mesaj atınca genç kız telefon elini yakmış gibi fırlatmıştı telefonu. Neden gelmişti ki! Aless'in hayatını tekrar yıkmak için mi ? Zaten arkasında bir enkaz bırakmıştı. Sessiz odasında sadece bir fısıltı " My shallow heart's the only thing that's beating... But no one will love you the way I do;No one will love you;Love you like I do;It will never be the same... " işte hepsi buydu. Ne olursa olsun, Arthur ne yaparsa yapsın hep sevilecekti.
Pelteye dönmüş bacaklarının ağırlığıyla yatağa çöktü. Gözlerini kapadığında Arthur'un yüzünü gördü. Sarı saçlarını, mavi gözlerini... Onu sadece sevmemişti genç kız... Onun için yaşamış, onun için doğmuştu. Ama biri daha vardı. Janson... Onu seviyordu. Arthur kadar olmasada seviyordu. Yemeği verilmemiş porselen bir kaplan gibi odada ileri geri yürümeye başladı. Ne yapması gerekiyordu ? Arthut onu otelde bekliyordu. Hayatının hatasını yaptığını bildiği halde makyaj masasının önündeki pufa oturup lenslerini çıkardı. Şimdi yeşil gözlü bir kadın vardı. Gerçek ruhunun aynaları olan gözleri. Chels'den başka kimse bunu bilmiyordu. Ve Arthur... O da bu sırrı biliyordu.
Kalktı ve dolabını açtı. Kat kat, beyaza kaçan uçuk mavi dantelden oluşan oldukça kısa eteğini askıdan çekip çıkradı ve yatağa attı. Sonra yine dantelden oluşan ve üstünede beyaz çiçekleri olan askılıyıda yatağa fırlattı. Son olarak toz pembe bir boleroyla tamamdı. Ayakkabı olarak beyaz, arkasında pembe kurdeleleri olan topuklu ayakkabıyı seçmişti. Saçlarını açık bıraktı. Hafif bir makyajla işini bitirdi. Bir dakika boyunca aynada kendini seyretti. Ağır adımlarla kalktı ve merdivenlerden aşağı inmeye başladı.
Her ne kadar dışarıdan isteksiz görünsede genç kızın her hücresi Arthur'un adıyla şakıyordu. Kalbi dört nalda gidiyordu. Ayrılmaları yanlıştı fakat bu Arthur yüzünden olmuştu. Aless'i o sarışın kızla aldatmasaydı hiçbir şey yoktu. Çok mutluydular. Belki evlenmeyi bile düşünüyorlardı. Beraber yaşamak... Bir ömür boyunca. Ama Arthur ihanet etmişti. Bu tüm güveni yıkmaya yetmişti. O günü dün gibi hatırlıyordu genç kız. Arthur ile çok kötü tartışmışlardı. Hepsi aile meselesi yüzündendi. Sonra Aless kapıyı çarparak çıkmıştı. Gece olunca Aless özür dilemeye karar vermişti. Kavgaları çok kötü olmuştu. İkiside ağlamıştı. Aless Arthur'un evinin kapısını açmıştı. Sürpriz yapmayı planlıyordu. Oturma odasında yoktu. Sonra uyuyordur diye parmak uçlarında odasına yöneldi. Kapıyı araladığında hayatının en ızdırap dolu dakikasını yaşamıştı. Arthut onu aldayıtordu.
Gözlerini kapayıp tekrar açtı. 306 numaralı odanın önünde olduğunu farketti. Kapıyı çaldı ve tek derin bir nefes aldı. Kapı açıldı ve işte oydu. Kaç yıldır hayallerinde yaşadığı genç. Yüreği tanımlanamaz bir duygu seliyle dolup taştı. Bu sel onun sesinin muhteşem tınısını duyunca daha da yoğunlaştı.
"Hoşgeldin prenses! " genç adamın yüzünde ufak bir tebessüm vardı. Aless bir an tereddüt ettikten sonra konuşmadan içeri girdi. Kelimeleri bulamıyordu. Konuşma yeteneğini bir anlığına kaybetmişti. Arthur'a bakmadan yürüdü ve ona arkasını dönük olarak pencerenin önünde durdu. Artık konuya direkt girecekti. "Arthur hayatımda biri var benim. Artık aramız eskisi gibi olamaz. " bunları söylerken sesi duygusuzdu ama içi kaynıyordu. Kalbi yalan diye haykırıyordu. Aless camdan Arthur'un yansımasına bakıyordu. Genç adamın yüzü sinirle kasıldı. Sonra üzüntüye büründü. Bir süre sonra dudaklarının kenarı alaycı bir ifadeyle yukarı kalktı. Evet Aless'in yalan söylediğini anlamıştı. Tedbirli adımlarla genç kızın arkasında durdu ve ellerini Aless'in beline doladı. Başını genç kızın saçlarının arasına gömdü. Aless nefes kadar kısık bir sesle fısıldadı

"Bana bunu neden yapıyorsun? "
Giysi

Spoiler:

Bunu yapmamı isteyen sensin, Alessandra. Arthur elini onun dudağından çekip hızlıca belinde birleştirdi. Bedenini kendisine doğru çekiyordu. Aless mi istemiş ti ? Kendisini aldatan kimdi acaba ? Onca yıllar sonra sebebi bile belli olmayan bir konudan dolayı New York'a gelmişti. Bunların hepsini Alessandra mı istemişti ? Arthur'un sesini duyunca tüm düşüncelerinden sıyrıldı.
Beni hiç mi özlemedin? Hadi beni özlemediğini söyle, prenses. Hadi yalan söyle bana. Eğer bunu yaparsa düpedüz yalan olacaktı. Nasıl özlemezdi onu. Kendinden bile çok tanıdığı bu adamı nasıl olur da özlemezdi ? Yıllar boyunca gözünde onun hayaliyle yaşamıştı. Gözlerini kapadığında tek gördüğü şey onun yüzüydü. Neden geri gelmişti ki! Aless'e daha fazla acı çektirmek istediği için mi ? Onu deliler gibi sevdiğini biliyordu. Her ne olursa olsun. İster dünya yıkılsın ama o son nefesinde Arthur'un adını sayıklardı.
Özlemedim. Hem de hiç.
Arthur'un ağzına doğru konuşmuştu. Onun kolları için biçimlenmiş vücudu Arthur'u hissedince büyük bir özlem duydu. Eskileri hatırlayıp içini çekti. Gözlerini kapattı ve tekrar etti
Özlemedim. Bunca sene neden İngiltere de bekledin Arthur ? Neden gelmedin ?Cevabını gözleri kapalı bekliyordu. Onun gözlerinin hapsine girmek istemiyordu. Onun kokusunu içine çekmek bu dünyadaki en büyük zevkti.
Aynı onun kollarında olmak gibi...
Onun yanındayken kafasındaki her şey bir anda uçup gitmişti. Chelsea, Janson, ailesi, arkadaşları... Kısacası her şey. Şu an tek istediği şey Arthur'du. Sol eli istemsizce kalktı ve eskiden olduğu gibi Arthur'un yanağına yerleştirdi. Gözleri kapalıydı. Başını taşıyamıyormışcasına Arthur'un omzuna gömdü. Eskiden olduğu gibi. Ama şimdi aralarına acımasızca görünmez dikenli bir tel çekilmişti.
Can acıtan, gerçek ile imkansızın ortasına çekilmiş bir tel...

Teşekkürler, Alessandra. Bana... değiştiğime bir saniye bile inanmadığın için teşekkürler.

Ne değişmesiydi bu. Arthur hiçbir zaman kötü yada pisliğin teki olmamıştı ki! Aless onu çok iyi tanıyordu. Her şeyden, herkesten hatta kendinden bile iyi tanıyordu. Her ne kadar da sevgisini belli etmese bile.
Arthur eliyle eteği ve bluzu toplayıp Alessandra'nın ayağının altına attı. Aşağılama. Evet Aless'e göre bunun anlamı buydu. Bundan sonra Aless bu elbiseleri giyer miydi ? Hiç sanmıyordu. Çantasında her ihtimale karşı gezdirdiği uzun blazer ceketini çıkarıp giydi ve o elbiseleri yerden aldı. Balkon kapısını açtı ve aşağıya fırlattı. Biraz balkonda durmak istedi. Hava almak için. Alessandra tüm bunları kendini inandırmak için söylemişti. Arthur ile ayrıldığında çökmüştü. Eğer Arthur, Alessandra'yı bir kez daha bırakırsa bu kez kesin ölürdü. Duvara yaslandı ve gözlerini kapadı. Bir insan acı çekerken mutlu olabilir miydi ? Eğer o kişi masochiste ise kesinlikle. Ama Aless masochiste değildi ki ! O sadece aşıktı.

Sadece aşık...
Delilercesine hemde.Alessandra bunları hatırlayınca hafif gülümsedi. Beraber oldukları seneler boyunca hep 18 yaşını beklemişlerdi. Evleneceklerdi. Üniversiteyi karı ve koca olarak okuyacaklardı. Sonra belki çocukları olurdu. Alessandra 2 çocuk yeter diye düşünürdü hep. Ama Arthur'a söz dinletemezdi. Çocuk yuvası falan mı açacaklardı sanki ! Aless çocuklarının kahverengi saçlı mı yoksa sarı saçlı mı olacağını düşünürdü. Kızı olursa Arthur'a benzemesini istiyordu. Çok güzel bir kız çocuğu olurdu o zaman. Bu mutlu yuvanın yanı sıra onlar hep beraber olurlardı. Gece ve gündüz.
İçini çekerek Cennette yaşamak gibi diye düşündü.

Gidip özür dileyecekti. Yüzünüe yaramaz bir çocuğun kurabiye kavanozunu karıştırırken yakalandığı ifadeyi oturttu. Arthur'un boynuna sarıldı. Üzgünüm... Ben sadece kendimi kandırmaya çalışıyordum Arthur. Eğer tekrar ayrılırsak ben yaşayamam. Artık ciddileşmişti.
Tekrar eskisi gibi olamasakta... yutkundu Beni bırakma yeter! Kafasını kaldırıp Arthur'u öpmeye başladı. Aklı başından gidene kadar, ayakları yerden kesilene kadar, yer ve zaman kavramını unutana kadar büyük bir tutkuyla öptü onu. Nefes almak için geri çekildiğinde Arthur'un gözlerinin içine bakarak Affedildim mi ? dedi.

*masochiste = Fransızca mazoşist

Arthur'un gözlerindeki parıltıdan affedildiğini anlamıştı. Gülümsedi ve Arthur'a bakmaya
başladı. Gözlerinde bu sefer garip bir ışıltı vardı. Muziplik mi acaba diye düşündü genç kız bir an için. Sonra Arthur onun gözlerinin içine baktı ve ceketinin bağını çözdü. Genç kızın kalbi küçük bir kuşu andıran bir hızla çarpmaya başladı. Evet uzun zamandır bunu
beklemişti. Onunla sadece ruhen değil bedenende bir bütün oluşturmayı.
Arthur'un eli dudaklarından aşağı doğru kaymaya başlayınca hızla nefes almaya çalıştı. Bu his mükemmel bir şeydi. Bu hissi de sadece Arthur yaşatabilirdi. Zaten bu bedene ilk o dokunmuştu. Hala da o dokunuyordu. Zaten Arthur ile ayrıldıklarından beri kimseye açmamıştı bedenini.

Ya Arthur'laydı her şey yada hiç kimseyle.

Sonra o mükemmel ses tınısıyla konuşmaya başladı.
Bunun için çok uzun zaman bekledim. İzin ver, Alessandra. Çünkü iznin olmadan hiçbir şey yapmayacağım.

Aless gülümsedi. Bu ne kibarlıktı böyle! Ama fazlaydı. Çünkü insan zaten kendine ait olan bir şey için izin almazdı. Ceketi üstünden çıkardı tek bir hareketle ve kollarını Arthur'un boynuna doladı.
Her zaman seninim Arthur. Tüm ruhum ve bedenimle.... Ama bir şeyi merak ediyordu. Aslında hayatının akış yönünü belirleyecek cevabı merak ediyordu. Her yer alevler içinde kalmışken bu cevap ya alevi söndürecek ya da büyütecekti. Ama her durumda da Ale, kararından vazgeçmeyecekti. Ne olursa olsun o Arthur'u seviyordu. Arthur'un gözlerinin içine sonsuz kadar uzun süren bir bakışla baktı ve Benim hakkımdaki duygularını merak ediyorum Arthur. Bana karşı neler hissettiğini bilmek istiyorum. Nefesini tutarak cevabı beklemeye başladı.

Arthur ağzını tam açıp bir şey söyleyecekken susstu ve dikkat kesildi. Genç kız onu izliyordu. Sonra ince bir melodi ve zarif notaların şarkısını duydu. Hayır... HAYIR!!! Bu şarkıyı duymak dahi istemiyordu. Arthur ile ayrıldıktan sonra şarkı söylememişti. Tek bir kelime bile... Nota defterlerini çöpe atmış, bütün müzik aletlerini yakmıştı. Ailesi ve Chels'in zoruyla sadece dinlemişti. O kadar... Ama Arthur söylüyordu ve şimdi onun yanındaydı. Yine de kaldıramadı bunu. Tüm görüntülerden bir tanesi akın etmişti beynine...
Açık ve ılık bir gece. Güzel bir balo. Bir prenses ve bir prens... Fonda zarif bir şarkı... So damn beautiful... Prenses gece kadar siyah bir elbise içine gizlenmiş muhteşem fiziğiyle merdivenlerden çıkıyor. Beline kadar uzanan kahverengi saçlar, ışıltı saçan parlak yeşil gözler... Yüzünde ufak bir gülümseme, elinde centilmenler tarafından verilen güller. Bir masanın başında gecenin bitmesini bekliyor. Dans etmek isteyen bir çok kişiyi geri çevirerek bitiriyordu gecesini. Sonra bir ses... Ama inanılmaz, kalbe dokunan bir ses. Yine de hayır demek için kafasını kaldırdı ama... Siyah, ipek maskenin ardında deniz mavisi ama ateş gibi alev alan bir çift göz. Dansa kalktıklarında tenleri üstündeki iki kat kumaşa rağmen ona dokunmayı çok arzulamıştı.
Tekrar bu zamana döndü. Arthur'un kollarındaydı. Genç adam, Alessandra'yı birden kucaklayınca nefesi kesilmişti. Arthur dudaklarını Aless'in vücudundan ayırmadan ilerliyordu. Aynı ilk günkü gibi bir ateş yandı içinde. Tanımadığı bir yabancıya tutkuyla harmanlanan sonsuzluk kadar uzun sürecek bir ateş. Eli gömleğinin düğmelerine gitti. Son düğmeyide çözdükten sonra artık ödülüne uzanabilirdi. Bunca yıl hayal ettiği vücuduna. Sesli alınan nefeslerin dışında oda sessizliğe mahkum edilmişti sanki. Bir tek onların bu katıksız zevklerinin seslerine izin vardı. Aless, Arthur için çıldırıyordu. Ona dokunmak için. Ellerini kaslı omuzlarında gezdirdi. Sonra karın kaslarında. Elleri pantolonun düğmelerine gitti ve onları açtı. Arthur pantolanu sıyırarak ondan kurtuldu. Şimdi eşittiler. Aless kendini ona bırakmıştı. Arthur'un onu taparcasına okşadığını biliyordu. Elinin dokunduğu her yer bir çöl ateşi gibi kavruluyordu. Mutluluktan gözleri kapanmıştı. Off bu adamı ne çok istiyordu böyle.
Sonra Arthur yüklendi. Tekrar ve tekrar... Aless onu içeri alana dek. Sonra onu içinde hissetti. O sıcaklığı o duyguyu tarif etmeye kelimeler kifayesiz kalırdı. Ama sesler değil. Oda çığlıklar ve ateşli inlemelerle dolup taşıyordu. Zevk doruk noktasındaydı. Arthur tekrar tekrar girip çıkıyordu. Sonra Aless onun dişlerini sıktığını gördü. Bitmemesi için uğraşıyordu ama her güzel şeyin bir sonu vardı.Büyük bir haykırışla Aless'in içine boşaldıktan sonra genç kızın yanına yuvarlandı. Artık odada nefeslerini düzene sokmaya çalışan iki kişiden başka herhangi bir şey yoktu. Sonra güçlü bir kolun onu karnından tutup yanına çektiğini hissetti. Arthur'un elleri kendi karnında birleşmişti ve ona sırtı dönüktü. Onun dudaklarını boynunda hissediyordu. Bir süre bekledi. Artık zamanı gelmişti. Arthur... diye fısıldadı. Tek bir şeyden korkyorum. Sadakatsizlikten. Değiştiğini biliyorum ama eğer kendine güvenmiyor yada ben yapamam, bilmiyorum diye terddütlerin varsa daha başlamadan bitirelim. Ben eskiden olan şeyi tekrar kaldıramam. Birlikte olacaksak eğer bana sadece bu sözü vermeni istiyorum. Arthur'un düzenli nefeslerine odaklanarak cevabı bekledi. Çünkü bu Aless için çok önemliydi.

Prenses, senin bir sevgilin var!

Hah! dedi içinden. Arthur'u durduran tek şey bu mu olacaktı ? Ama olabilirdide. O zaman... Hayır, hayır! Ama... Lanet olsun! Sadece lanet olsun! Neden sadece şu anın tadını çıkaramıyordu ? Beyninde falan bir sorun mu vardı ? Bundan şüphelenirdi. Gözlerini kapattı ve düşündü. Janson ve Alexis, Janson ve Giselle ve daha bilmedikleri. Aless sessizliğini korumuş bunları bildiğini Jazz'e hiç söylememiş hatta ayrılmamıştı.
İronik!
Arthur bunu hakediyor muydu peki ? Asla. Ama o sinirle yapmıştı. Tamam o zaman her şeyi açıklama vaktiydi.
Eğer birlikte olmak istersem seni durduracak olan tek şey bu mu olur ?
Sustu. Arthur'u bekliyordu. Aslında şu anda kafasında cazip bir fikir vardı. Jazz ile aralarındaki ilişkiyi anlatacaktı. Ama eğer bunlardan bahsederse Aless'i suçlayabilirdi. Doğru kabul ediyordu. Arthur'a yaptığı bir haksızlıktı ama onu çok seviyordu ve bunu kaldıramamıştı. Telefonunun sesi onu düşüncelerinden sıyırdı. Fucked Up Now çalıyordu. Arayanı tanımıştı. Kılını bile kıpırdatmadı. Canın cehenneme diye düşündü. Telefon çalmakta ısrar edip Alessandra'nın sinirlerini bozmaya başlamıştı. Zaten ince bir ipe tutunan gergin sinirleri kopacaktı. Yavaşça kalktı ve isteksiz adımlarla çantasını yerden aldı ve içini karıştırmaya başladı. Sonunda aptal telefonu buldu. Şarkının sözü gibi şimdiyi mahvetmişti. Büyük şahsiyet George Volterras. Aman ne büyük bir lütuf. Telefonu açtı. Bıkmış bir ses tonuyla Efendim baba ? Aslında babasını itiraf edemese bile seviyordu. Dış görünüşü gerçekten harikaydı. Karizmanın hayat bulmuş versiyonuydu. Gençken Aless'in annesiyle tutkulu bir aşk yaşamışlardı ama sonra bitmişti. Alessandra hep Arthur'a karşı hissettiklerinin bitmesinden korkmuştu. Ama bu korku yersizdi. Onu yaşamı boyunca ve hatta sonsuzluktada sevecekti. Babasının sesiyle yerinden sıçradı.

Katie! Nerelerdesin ? Seni merak ettim. Arthur dönmüş duyduğuma göre.
Evet doğru duymuşsun.
Sana tekrar zarar vermesinden korkuyorum. Sessizlik uzun bir süre sürdü.
Bunu nasıl düşünürsün ? O bana zarar vermeyi aklının ucundan bile geçirmez. Lütfen baba birbirimizin kalbini kırmayalım.
Peki ama bana onunla ilk kez görüştüğün zaman haber ver tamam mı ?
Zaten onunlayım. Gülümsüyordu. Ama görünüşe göre babası pek mutlu değildi.
Ne ! Nerdesin ?
Orada dur bakalım çünkü bu seni ilgilendirmez. Belki eve gelmem. Parti var akşama. Meraklanmaman için söylüyorum. Jamie'lerde. Neyse hoşçakal! deyip telefonu kapattı.

Bir daha çalarsa duymamak için sessize aldı ve banyoya doğru yöneldi. Kapıda duraksayıp Arthur'a döndü. İçten ve sıcak bir gülümsemeyle Sadece 15 dakika deyip kapıyı kapattı. Sıcak suda vücudu gevşiyordu. Vücut şampuanını aldı ve bolca sıktı. Köpüklerin içinde boğuşurken bir kahkaha attı. Aynada kendisine bakınca tüm vücudunu köpüklerin kapladığını gördü ve gülme krizine tutuldu. Bir soğukluk hissetti ve kapının açılmış olduğunu gördü. Bu Arthur'du. Aless onun yüzündeki ifadeyi görünce daha da gülmeye başladı. Genç kız hiç bu kadar gülmemişti.

Seni seviyorum derken pek uyarıyor gibi değildin...

Elindeki telefonu düşürdü. Donmuştu. Gerçekten Arthur bunun için mi gidiyordu ? Aşağılayıcı bir ifadeyle baktı ona. Demek ki o değişmemişti. Ne salak bir kızdı. Hemen her sözüne inanmıştı. Babası doğruyu söylüyordu. Arthur bir hataydı.

Büyük bir hata hemde.

Sanırım artık senin hakkında ne düşündüğümü biliyorsundur, prenses. Şey... hoşçakal.

Biliyordu. Onun bir yalancı olduğunu düşlüyordu. Aless'in gözlerinde kızıllıklar uçuştu. O Arthur değil Larry'di. Bunu ne zaman anlayacaktı. Aynadaki bronz tenli kadına baktı. Sinirle hızlı hızlı nefesler alıyordu. Eski Meg'i özlemişti. Beyaz teni, kızıl saçları ve yeşil gözleriyle ışıltı saçan o asi kızı.
Gözlerinden bir damla yaşın düştüğünü gördü. Dikkatle sildi. Neden ağlıyordu ki ! Bir hiç için mi ? Ama hala sinirliydi. Kendineydi tüm siniri. Çünkü Meg bir salak. O lanet olası bir ucube hatta saf bir gerizekalıydı. Onun tek bir sözüne inanmıştı. Sinirle aynaya bir yumruk attı. Ayna parçalanmıştı. Elinin kanadığını gördü ama acı yoktu. Hızlıca banyodan çıktı. Ama çıkmadan yerdeki telefonun titrediğini duydu. Derin bir nefes alarak telefona baktı ve mesajın Chels'den olduğunu gördü. Hemen okumaya başladı.

İlk olarak, Roza her zaman tercihimdir. Biliyorsun. İlk adımı kullanmadığın sürece, tabii değiştirmeden önceki ilk adımı, bana ne dersen de sorun olmaz. Janson'a gelince. Bir Bathory erkeğini bir doğu yakası erkeğine tercih etmen gerektiğini söyleyeceğimi zaten düşünmüş olmalısın. I-ıh Prenses. Düşük standart bir erkek düşük aşk demektir. Arthur gerçek bir erkek olarak döndü. Uzun zaman almış olsa da, önemli olan dönmüş olması. Ve Brezilya'yı unut. Her şeyi. Ama kendini unutma! Lady Volterras'ı. Miss Volterras. Sen Meg'sin! Alessandra değil. Kızıl saçlı bir Leydi'sin. Bembeyaz soluk tenli bir leydi. Bedenin her zaman dış görünüşün değildir. Hâlâ saçlarında kırmızı ışıltılar görüyorum. Bu Tanrı'nın bir lutfu, bir yansıma. Sakın ama sakın kim olduğunu unutma..
Ve kabuslara gelince. Ben bunun için kiliseye gittikten sonra bu konuda konuşmamız gerekecek.
Aslında şimdi anlatmak isterdim ama Elena'ylayım ve inanılmaz bir çekim. Tabii sürekli bizi izleyen şu rahatsız edici limuzin hariç. Onun içindekini bulmadan vazgeçmeyi düşünmüyorum. Ne kadar saplantılı olduğumu en iyi sen bilirsin Volterras. Ve arabanın plakasını aldım, elbette. Buluşmamızı iple çekiyorum.
Pourquoi fais-tu cela? Ça fait mal la langue française!

Her söylediği doğruydu ama biri hariç. Arthur doğru insan değildi. Doğry olan daima Janson'du. O hiçbir zaman Aless'i geçmişinden ötürü yargılamamıştı. O dinlemişti. Ama odadan çıkan adam bir anlık kararla Aless'in bütün dünyasını yerle bir etmişti. Artık hayatında Arthur Larry Bathory yoktu. Sonsuza dek kapanmıştı o defter. Ceketini giydi ve odadn çıktı. Resepsiyona aynayı kırdığını söyleyip fazlasıyla yüklü bir para bırakıp arabasına bindi.

Büyük malikaneye baktı. Ürkütücüydü ama onundu. Kapıyı anahtarıyla açmayı tercih etmişti. Babası bir ileri bir geri endişeyle yürüyordu. Birden haşmetine hayran kaldı. Genç kız dikilmiş babasını seyrediyordu. Ne kadar haklı çıkmaıştı. Babası onun bu hayattaki 3 desteğinden en güçlüsüydü. Bu arada George Volterras onu farketmişti. Endişeyle kızının yanına yürüdü.

Katie, kızım seni öyle merak ettim ki ! Meg yoksa sen... Evet farketmişti. Ağladığını farketmişti.

Özür dilerim baba. Her zaman haklı olan sendin. Ben aptalın tekiyim. Gerçekten baba.

Meg Katie. Her zaman ne olursan ol en iyisini hakediyorsun prensesim. Sen çok akıllı ve güzel bir kızsın. Arthur sana layık değildi. Janson en iyisi. Sana değer veriyor.

Baba, artık bu evde Arthur ismi anılmayacak. Arthur Larry Bathory hayatımızdan sonsuza dek çıktı. dedi ve kararlı adımlarla odasına çıktı. Makyözü onu bekliyordu. Merdivenlerden çıkarken beynin içinde tek bir kelime vardı. Sessiz bir feryat gibi çağlıyordu.


İmkansız...