First Date.

Misafir

Chelsea Rosalié Bathory & Mike Corey Carter & Alexis Bathory

Sabah.
I. veya III. tekil şahıs
--------------------------------------------------

Uyanmak istemiyordum. Öyle güzel bir rüyaydı ki.. Mike. Evet Mike'dı adı. Aşk filmlerindeki gibi karşılaşmıştık. O bana çarpmış ardından yere saçılan kitaplarımı toplamıştı. Aklımdan çıkaramıyordum onu. Rüyamda bana doğru geliyordu. Adım dudaklarından dökülürken, gülümsüyordu. Adımı onun ağzından zilyonlarca kez de duysam sıkılmazdım. Aşık mı oluyordum? Daha yanlızca bir kez görmüştüm onu. Hakkında hiçbir şey bilmiyordum. Ne düşünüyordum ki ? Onun da beni düşündüğünü mü? Hiç sanmıyordum bunu..

Bir yeni mesaj!
From:Mike
"Hâlâ seni düşünüyorum. Eğer sende düşünüyorsan Starbucks'tayım"

Tanrım, işte bu garipti! Ama sevinmiştim. Onu yeniden görme fikri kan akışımı hızlandırmıştı bir anda. Bu bir randevu muydu? Randevu! Tanrım! Gardrobuma koştum ve hava durumuna uygun bir kıyafet seçtim. Siyah dar paça bir pantolon, siyah topuklular, beyaz t-shirt ve birde yelek. Asil görünüşüme yakışmıştı giydiklerime. Koluma bir siyah bileklik taktım. Dora saçlarımı tarayıp çantamı hazırladığında hazır olmuştum. Onu bekletmek istemiyordum. Arwin'ide bekleyemedim. Siyah porscheme atlayıp Starbuck'a sürdüm.
Bulmam kolay olmuştu. Dışarıda oturuyordu. Yanına doğru yürümeye başladım, bu sırada kafasını kaldırdı. Geldiğimi hissetmişti sanki. Gülümsedim. Ve yeterince yaklaştığımda "Mesajını aldım. Ve işte buradayım." dedim gülümsemeye devam ederek. Ve yanındaki sandalyeye oturdum.

Spoiler:

Misafir

Bu saatlerde Starbucksta kahve içmek gibisi yoktu bide kalabalık değilse kafa dinlemek içinde güzel yer oluyordu bu mekân. Her zaman içki içmek zorunda değildim biraz kahve içmekte iyi geliyordu bana, ham biraz yürüyordum hem de etrafı izlemek güzel oluyordu. Bazen bu saatlerde uyumayı tercih etsem de bugün burada kahve içmenin daha cazip geleceğini düşünmüştüm. Etrafımda pek az dostum vardı yada ben öyle düşünüyordum yalnızken birçok şeyi daha rahat düşünebiliyorsun. Doğru düzgün dostum yoktu neredeyse hepsi sürtüklerden oluşuyordu aralarında bir kaç tane düzgün dost vardı bence düzgün dost edinme zamanı gelmişti. Dostlarıma güvendiğim söylenemezdi bir kaç kişi dışında bunları söylemeye gerek yoktu onlar kendilerini biliyorlardı zaten. Diğerleri de güvenimi kazanabilmeleri için benle daha çok takılmaları gerekti ama bazılarına göre ben bir hiçtim beni hiç olarak göreni bir kalemde silebileceğimi beni tanıyan herkes biliyor olmalı. Çok güzel bir kızla tanışmıştım bunun için kendimi sanşlı hissediyordum. Adı da Chelsea'ydi aklımdan bir türlü çıkmıyordu, telefonu elime aldım ve ona bir mesaj çektim. Gelmesini çok istiyordum onu görünce içime bir huzur geliyordu. Onu beklerken kahvemde bitmek üzereydi son yudumları alırken narin bir ses "Mesajını aldım. Ve işte buradayım." İşte burdaydı kendimi sanşlı hissediyorum sanırım oda benden hoşlanmıştı. Bu ses karşında biraz duraksasamda sonunda konuşabilmiştim. "Hoşgeldin aklımdan bir türlü çıkmadın."

Misafir

"Hoşgeldin aklımdan bir türlü çıkmadın."
Bunu duyduğuma gerçekten sevinmiştim. Onun da beni düşünüyor olması hoşuma gitmişti. Garsonu çağırıp bir Frappicino istedim. Kahvem gelene kadar sessizdik. Dudaklarımız susuyordu ama gözlerimiz. Onların arasındaki duygu akışı neredeyse maddeseldi. Elimi uzatsam dokunabilecekmişim gibi.
En sonunda konuştu. "Geldin. Demekki sende beni düşünüyordun. Doğru mu?" Merak ediyor olması doğaldı. "Mike." dedim yavaşça. Bunu söylemek benim için öyle sıradışıydı ki. David'den başka kimseye söylememiştim bunu. Ve nişanlanana kadar söylememiştim ona da. Ama daha ilk randevuda ağzımdan çıkıyordu şimdi. "Doğru. Seni aklımdan çıkaramadım." dedim dürüstçe.
Değişiyordum. Bu korkuyordu aslında beni, ama engel de olamıyordum. Eskiden olsa kıpkırmızı olurdum. Ama gözlerine bakmaya devam ediyordum şimdi. Gülümsüyordum da üstelik. Nefes alıp vermek kadar doğal geliyordu Mike'a olan hislerim. Ondan gerçekten hoşlanıyordum.
Garson frappicinomu getirdi ve pipeti batırdım. Büyük 3 yudum aldım ve elimde tutmaya devam ettim. Yeniden gözlerimiz kenetlenmişti. Hiç ayrılmak istemiyorlardı sanki. "Bu yüzden şimdi buradayım. Seni düşündüğüm için."

Misafir

Onu gördüğümde içimde garip bir duygu oluşmuştu. Şuan çok mutluydum sanırım yanımda olduğu içindi. Burada olduğuna gerçekten seviniyordum onu bir daha göreceğimi düşünmemiştim ama o buradaydı. Garsonu çağırıp kahve söylemişti kahve gelene kadar sessiz sessiz oturuyorduk. Sessiz olsak ta bakışlarımız çok anlamlıydı onunda beni aklından çıkaramadığına emindim. Daha önce kimseye karşı böyle duygular hissetmemiştim bu bir ilkti. Sanırım bir yerden konuşmaya girmem gerekti. "Geldin. Demek ki sende beni düşünüyordun. Doğru mu?" Utangaçlık olsa gerek biraz kekelemiştim ama birkaç konuşmadan sonra bu utangaçlığın geçeceğine emindim. Yavaşça “Mike” dedi. Sözünün devamı vardı sanırım ama bir kerede söyleyememişti bu her halinden belliydi. Bende yavaşça “Efendim” demekle yetindim. Aradan birkaç saniye geçti. "Doğru. Seni aklımdan çıkaramadım." Aslında bu beni az da olsa mutlu etmişti duygularımın karşılıksız olduğunu düşünüyordum ama bu sözden sonra düşünmüyordum. Ona adeta bağlanmıştım böyle bir güzellik karşısında bağlanmamak elimde değildi. Şimdi artık her şey doğal geliyordu. Utangaçlıktan eser kalmamıştı artık. Gözlerimi onun gözlerine kenetlemiştim artık ondan başkasını görmüyordum. O kahvesini yudumlarken bana bakmayı bıraksa da ben ona bakmayı bırakmadım. Birkaç yudum aldı ama kahveyi elinde tutuyordu hala ve yeniden gözlerimiz kenetlendi. Birkaç gülümsemeden sonra tekrar konuşmuştu "Bu yüzden şimdi buradayım. Seni düşündüğüm için." “Bende seni düşündüğüm için buraya çağırdım.”

Misafir

“Bende seni düşündüğüm için buraya çağırdım.”
Evet, sanırım bunu anlayabilecek kapasitedeyim. Mesajdan açıkça anlaşılıyordu zaten beni düşündüğü ve çağırdığı. Sürekli aynı şeyleri tekrar edip duruyorduk. Ve onu ilk görüşümde hoşlanmama neden olan beyefendiliği yoktu sanki bugün. Yeniden kahvemi içmeye başladım. Oda kendininkini içiyordu. Bir 10 dakika daha böyle sessiz kalırsak delirebilirdim. "Peki beni neden düşünüyordun? Ve nasıl düşünüyordun?"
Birinin konuşma zamanı gelmişti. Ve onun da benden hoşanıp hoşlanmadığını öğrenmek istiyordum. Bugün neden böyle olduğunu da. Sadece tanımadığı insanlara mı saygılı ve kibar davranıyordu? Buluştuğu zaman her şey değişiyor muydu. Konuşsa anlayacaktım ama tek yaptığı beni düşündüğünü söyleyip durmaktı. Kesinlikle bu buluşmayı daha romantik hayal etmiştim. Onu da hep ilk gördüğüm andaki gibi 'asil' olarak düşünüyordum. Yinede gözlerinde kayboluyordum. Derin bir kuyu. Gizemli ve güzel. Ama gizem her zaman ürkütürdü beni. Koyu renk gözler kendini ele vermezdi. Duygularını çok iyi saklayabilirdi isterse. Saf bir duygu okuyamıyordum. Yinede gözlerimin içine bakıyordu. Açık renk gözlerimin beni ele vermesinden korkmuyordum, eğer göz renginiz sarı,mavi ve yeşilin açık tonlarından oluşuyorsa onları eğitmeniz gerekir. Ben gözlerim,zihnim ve kalbim arasındaki bağı kesmeyi öğrenebilmiştim. Şimdi gözlerimde olan tek şey 'merak'tı.

Misafir

"Peki beni neden düşünüyordun? Ve nasıl düşünüyordun?"

Tam cevabımı vermek için aklımda kelimeleri sıralamaya başlayacaktım ki, garson kahvemden aldığım son yudumu anında görmüş ve masamıza yaklaşıp kahvelerimizi yenilemek isteyip istemediğimizi söyledi. Chelsea'de kahvesinden son yudumunu aldı ve aynısından ikişer tane daha istediğimizi söyledik. Şimdi cevap verme sırası bendeydi. Sanırım utangaçlığımı biraz yenip gerçek hislerimi sevdiğime söylemem gerekiyordu. Onunda sinirlendiğini hissetmiştim. Gözlerine bir şeyler söyleyeceğim bir şeyler varmışçasına bir bakış attım. Aslında bakışımda aradığım şeyi söylemem için aradığım cesaretti. Ona baktığımda her zaman böyle hissediyordum, farklı bir şeydi. Sevgi, hatta aşk. Büyüleniyordum gözlerine bakınca. Bazı şeyler söylemeden önce biraz yakınlaşsam çok ileri gitmiş olmazdım sanırım. İçimde ona karşı dokunma hissiyle doluyordum aslında. Gözlerimi Chelsea'nin kahvesini tutan eline yönlendirdim. Elimi yavaş hareketlerle ama tereddüt etmeden onun eline yaklaştırdım ve ellerimizi masanın ortasında birleştirdim. Diğer elimle çenesine yavaşça dokunup yüzüme doğru yaklaştırıp dudaklarımı dudaklarına birleştirdim iki üç saniye sonra dudaklarından dudaklarımı çekip kendimi dahada yakına çekip kulağına yaklaştım ve " Seni, seviyorum ve böyle düşünüyordum " dedim.

Misafir

Ulu şeytan! Kesinlikle dünyadaki en şanslı insandım. Bu minicik öpüşmeyi telefonumun hafızasına alabilmiştim. Asıl önemlisi görebilmiştim. Chelsea'nin yüzündeki rahatsız edici gülümseme ve kızaran yanakları da cabası. Sevimli çift. İğrenç! Ama merak etmeyin, Alexis burda. Ve yakında hayatınız hiç olmadığı kadar hareketlenecek. Sıradan bir mimik takındım ve telefonumu çantama koyup Starbucks'ın girişine doğru ilerledim. Beni fark etmişlerdi. Tabii ki ederlerdi, ben yürürken herkes dönüp bir kez bakıyordu. Ve tekrar bir kez daha. Ama ben onları görmemiş gibi davrandım.Her zamanki kibirli tavrımla salınarak içeri girdim. Dışarıda oturuyorlardı. Kasaya doğru gittim direk olarak ve Buzlu Caramel Macchiato istedim.
Maccihiato'mu aldım ve parasını ödeyip tekrar çıktım. Yine aynı havada ilerliyordum. Tekrar görmezden geldim. Telefonum titriyormuş gibi bir mimik verip çıkardım ve "Heey. Selam. Uzun zaman oldu." dedim telefonu kulağıma götürdükten sonra gülerek. Ve bir taksi çevirip bindim. Biraz ilerledikten sonra telefonumu tekrar çantama koydum ve mutlu bir kahkaha attım.

Misafir

" Seni, seviyorum ve böyle düşünüyordum "
Gayet açıktı. İlk buluşmada beni öpmüştü. Benden gerçekten hoşlanıyordu. Ne yapmam gerektiğini bilemedim. Onu yeniden öpmek istiyordum. Ama doğru olur muydu? İlk randovuda tekrar öpmem. O doğru olanı yapmış ve öpücüğünü minimum düzeyde tutmuştu. Artık az konuşmasından o kadarda rahatsız değildim. Öpüşü, konuşmasından iyi gelmişti. Benden hoşlandığını, hatta belkide aşık olduğunu, sözcükleri kullanarak bu kadar iyi anlatamazdı. Gülümsedim. Gözlerim mutluluktan ışıldıyor olmalıydı. Bu güzel anı hiçbir şey bozamadı. Yada hiç kimse.
Bir kişi dışında tabii. Alexis saçlarını savurarak içeri girip kendine kahve almıştı. Bir kez bile bize bakmamış olması benim şansımdı. Yoksa mutlaka koca ağzını açar, bu anı mahvederdi. Neyseki geri döndüğünde de bakmadı ve bir taksiye atlayıp gitti. Fazla rahatsız etmemişti. Aslında bu garipti, rahatsız edicilik onun en bariz özelliğiydi.
Ama onu düşünmeyecektim. Tekrar Mike'a döndüm. O Alexis'e değil bana bakıyordu. Belki de onun ardından ağzından su akıtarak bakmayan tek erkekti. Gülümseyerek ona yaklaştım. Direk kulaklarına. Dudaklarından durmamıştım. "Bende seni seviyorum Mike." dedim ve tekrar çekilirken kendime hakim olamadım. Dudaklarının hizzasında durakladım ve onu öptüm. İçgüdüsel bir şeydi. Doğru değildi ama olmuştu. Ve ellerimi ensesine koydum. Onu öpmek çok hoşuma gitmişti ve dudaklarım geri çekilmek istemiyor gibiydi.

Misafir

İlk buluşmadan öpüşmek hoşuna gitmiş gibi duruyordu Chelsea'nin. Ondan hoşlandığımın bir kanıtıydı bu öpücük. Ona iyi çarpmışım diyorum her zaman o çarpışma büyük bir aşkın başlangıcı oldu. Onu öpünce içim bir garip olmuştu sanki ilk kez öpüşürmüş gibi bir duygu vardı. İlk buluşma olduğu için öpücüğü kısa tutmuştum normalde böle kısa öpmem mümkün değildi. İçimden bir ses bir daha öp desede kendime engel olmam gerekirdi çünkü aşırıya kaçarsam farklı şeyler olabilirdi. Ama bunu düşünmenin sırası değildi, acaba onu sevdiğimi başka hangi yolla gösterebilirdim bunu düşünmeye başlamışken Chels gülümseyerek kulaklarıma doğru yaklaştı ve "Bende seni seviyorum Mike." Bunu duymak için herşeyimi verebilirdim. Yavaş yavaş çekiliyorduki bir an duurdu beni öpmeye başladı. Ellerini ensemde hissetmiştim. Kendime hakim olamadım ellerimi beline doladım ve hiç durmıyacakmış gibi öpmeye başladım. Biran için kalp atışlarım hızlanmıştı. Yaklaşık beş dakika boyunca durmadan öpüşmüştük. Hayla öpüşmek istiyordum ama bu doğru olmazdı. Kahretsin kendime hakim olamıyordum. Böyle bir güzellik karşısında hakimiyeti elimde tutmak zordu. Son olarak boynuna bir öpücük daha kondurdum. Sonunda öpüşme isteğim azda olsa yatışmıştı, ama tam olarak bitmedi. O güzel yüzüne tekrar bakarak "Sanırım gitme vaktim geldi." Bu sözler ağzımdan titrek bir sesle çıkmıştı. Sebebi ondan ayrılmak istemem olsa gerek ama gitmem lazımdı. Ona sarılıp öptükten sonra bir taksiye atlayıp evin yolunu tutmuştum.

Misafir

Daha ne kadar iyi olabilirdi ki. İlk buluşmada onu öpüyordum, hemde tam 5 dakika! Ve sonra o çekip gidiyor. Hemde tek kelime etmeden. Hayal ettiğim kesinlikle bu değildi.
Orda tek başıma otururken aklıma süzülen anıyı itemedim. Sinirlerim bozulmuştu ve zihnime emir verecek durumda değildim.
Bu anı çok da eski değildi. 1 buçuk yıl önce. Quinceanera törenine. Şatoda Dora saçımı tararken kapı çalınmıştı. Ardından Dora'nın kibar ellerini, onun elleri aldı. Aynı derecede kibardı. Ardından bana beyaz, elmas bir kolye takmıştı. Saçlarımı kaldırıp boynuma minik bir öpücük konduruşunu unutmam imkansızdı. Zarifçe ona dönmüş ve selamlamıştım. "Şövalyem." ve o da ellerimi öperek "Leydim." demişti. Leydi değildim. Leydilik benim için sadece bir hayeldi. Ve o da bir şövalye değildi. Sadece asildi. Soyu kraliyete dayanıyordu ve babası bir ingliz kontuydu. Törenden sonra odama gittiğimde onu diz çökmüş bir şekilde bulmuştum. Ne kadar zamandır beklediği hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Ve aile yüzüğünü yüzük parmağıma taktığında onu ilk kez öpmüştüm. Bu şehvet dolu bir öpücük değildi. Aşk doluydu. Saftı.
Ve şimdiki zamana döndüm. Mike'ın belimi kavrayan elinin ağırlığını hâlâ belimde hissediyor gibiydim. Öpüşünde şehvet vardı. Manhattan erkekleri! Bu gün karşımda duran kişi, bana çarpan ve ardından tam bir beyefendi gibi davranan o kişi değildi. Yukarı Doğu Yakası'nda erkekler nasılsa öyleydi. Anlaşılan aklımda onu farklı hayal etmiştim. Asık suratım ve bozuk moralimle birlikte kalktım ve arabama binip evin yolunu tuttum.

Misafir

Rp bitmiştir.

Konu: Geri: First Date. Perş. Eyl. 02, 2010 2:44 pm

Chelsea Rosalié Bathory 20 Şöhret Puanı 4 Dolar
Mike Corey Carter 4 Şöhret Puanı 20 Dolar
Alexis Bathory 5 Şöhret Puanı 1 Dolar